หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 160

ฝนทิพย์ชำเลืองมองคู่รักที่สมบูรณ์แบบก่อนที่จะหันไปมองรษิกาซึ่งนั่งอยู่ที่มุมห้อง เธอหาข้ออ้างที่จะหลีกหนีจากผู้อาวุโสคนอื่นๆ ได้สำเร็จอย่างน่าพอใจ

"นี่! ทำไมคุณหมอรษิกามานั่งอยู่ที่นี่คนเดียวกันล่ะคะ?”

ในที่สุดรษิกาก็สามารถหามุมสงบเพื่อเรียกสติกลับคืนมาได้ แต่ในขณะที่จิตใจของเธอยุ่งเหยิงไปหมด เธอก็ได้ยินคำถามที่มีน้ำเสียงประชดประชันดังก้องขึ้นมา

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นฝนทิพย์ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง

รษิกาขมวดคิ้วและหงุดหงิดเมื่อเห็นเธอ ฝนทิพย์หยุดพูดถึงเรื่องที่เลอศิลป์กับอัญชสามีความหมายต่อกันและกันมากแค่ไหนต่อหน้าพวกผู้อาวุโสไม่ได้เลย ซึ่งมันชัดเจนว่าเธอต้องการให้ฉันได้ยินเรื่องนี้ทั้งหมด

รษิกาไม่เคยคิดเลยว่าฝนทิพย์จะมาตามหาเธอ แม้ว่าเธอจะปลีกตัวออกจากฝูงชนไปแล้วก็ตาม

ฝนทิพย์ไม่ทันสังเกตว่าเธอหงุดหงิดแค่ไหน เธอกลับจ้องที่รษิกาอย่างเย้ยหยันและบุ้ยใบ้ให้เธอมองเลอศิลป์และอัญชสาซึ่งอยู่ในกลุ่มผู้คน “คุณเห็นไหมล่ะ? เลอศิลป์และอัญชสาเกิดมาเพื่อคู่กัน และทุกคนก็คิดอย่างนั้น แล้วคุณล่ะคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ตอนนี้คุณหึงไหม? ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้างนะ คุณน่ะไม่คู่ควรกับเลอศิลป์หรอก ไม่เหมือนอัญชสาที่คู่ควรทุกอย่างเลย!”

รษิกาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเย็นชาเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ฝนทิพย์ขมวดคิ้วและถามว่า “ตลกอะไรนักหนา?”

รษิกายักไหล่อย่างไม่ไยดีในการตอบสนอง "ก็ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่ามันแปลกดีที่เห็นพวกลูกกะจ๊อกทุ่มเทขนาดนี้!”

ลูกกะจ๊อกเหรอ? ฝนทิพย์ตะลึงงัน เมื่อเธอกลับมารู้สึกตัว หน้าของเธอก็ดุร้ายขึ้น เธอชี้หน้ารษิกาก่อนจะกัดฟันถามว่า “แกเรียกใครว่าลูกกะจ๊อก?”

รษิกายืนขึ้นและตอบอย่างใจเย็นว่า “ฉันกำลังคุยกับใครอยู่ล่ะ ถ้าไม่ใช่คุณ? ช่วยเลิกพูดจาโอ้อวดต่อหน้าฉันเถอะ คุณฝนทิพย์ ไม่ว่าเลอศิลป์จะอยู่กับใครหรือตั้งใจจะอยู่กับใครมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันเลย อีกอย่างฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก คุณก็พูดเรื่องนี้กับฉันมาตั้งหลายครั้งแล้ว แต่คุณเคยเห็นฉันรู้สึกรู้สาสักครั้งไหมล่ะคะ?”