หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 160

ฝนทิพย์ชำเลืองมองคู่รักที่สมบูรณ์แบบก่อนที่จะหันไปมองรษิกาซึ่งนั่งอยู่ที่มุมห้อง เธอหาข้ออ้างที่จะหลีกหนีจากผู้อาวุโสคนอื่นๆ ได้สำเร็จอย่างน่าพอใจ

"นี่! ทำไมคุณหมอรษิกามานั่งอยู่ที่นี่คนเดียวกันล่ะคะ?”

ในที่สุดรษิกาก็สามารถหามุมสงบเพื่อเรียกสติกลับคืนมาได้ แต่ในขณะที่จิตใจของเธอยุ่งเหยิงไปหมด เธอก็ได้ยินคำถามที่มีน้ำเสียงประชดประชันดังก้องขึ้นมา

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นฝนทิพย์ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง

รษิกาขมวดคิ้วและหงุดหงิดเมื่อเห็นเธอ ฝนทิพย์หยุดพูดถึงเรื่องที่เลอศิลป์กับอัญชสามีความหมายต่อกันและกันมากแค่ไหนต่อหน้าพวกผู้อาวุโสไม่ได้เลย ซึ่งมันชัดเจนว่าเธอต้องการให้ฉันได้ยินเรื่องนี้ทั้งหมด

รษิกาไม่เคยคิดเลยว่าฝนทิพย์จะมาตามหาเธอ แม้ว่าเธอจะปลีกตัวออกจากฝูงชนไปแล้วก็ตาม

ฝนทิพย์ไม่ทันสังเกตว่าเธอหงุดหงิดแค่ไหน เธอกลับจ้องที่รษิกาอย่างเย้ยหยันและบุ้ยใบ้ให้เธอมองเลอศิลป์และอัญชสาซึ่งอยู่ในกลุ่มผู้คน “คุณเห็นไหมล่ะ? เลอศิลป์และอัญชสาเกิดมาเพื่อคู่กัน และทุกคนก็คิดอย่างนั้น แล้วคุณล่ะคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ตอนนี้คุณหึงไหม? ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้างนะ คุณน่ะไม่คู่ควรกับเลอศิลป์หรอก ไม่เหมือนอัญชสาที่คู่ควรทุกอย่างเลย!”

รษิกาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเย็นชาเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ฝนทิพย์ขมวดคิ้วและถามว่า “ตลกอะไรนักหนา?”

รษิกายักไหล่อย่างไม่ไยดีในการตอบสนอง "ก็ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่ามันแปลกดีที่เห็นพวกลูกกะจ๊อกทุ่มเทขนาดนี้!”

ลูกกะจ๊อกเหรอ? ฝนทิพย์ตะลึงงัน เมื่อเธอกลับมารู้สึกตัว หน้าของเธอก็ดุร้ายขึ้น เธอชี้หน้ารษิกาก่อนจะกัดฟันถามว่า “แกเรียกใครว่าลูกกะจ๊อก?”

รษิกายืนขึ้นและตอบอย่างใจเย็นว่า “ฉันกำลังคุยกับใครอยู่ล่ะ ถ้าไม่ใช่คุณ? ช่วยเลิกพูดจาโอ้อวดต่อหน้าฉันเถอะ คุณฝนทิพย์ ไม่ว่าเลอศิลป์จะอยู่กับใครหรือตั้งใจจะอยู่กับใครมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันเลย อีกอย่างฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก คุณก็พูดเรื่องนี้กับฉันมาตั้งหลายครั้งแล้ว แต่คุณเคยเห็นฉันรู้สึกรู้สาสักครั้งไหมล่ะคะ?”

บางทีอาจเป็นเพราะรษิกายืนขึ้น แต่ฝนทิพย์สัมผัสได้ว่าคนตรงหน้าเธอดูมีอำนาจเหนือกว่า ฝนทิพย์จึงอ้าปากค้างด้วยความหงุดหงิด แต่ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมา

รษิกายิ้มเยาะและเดินเข้าไปหาเธอ “เพราะฉะนั้น เลิกโผล่มาตรงหน้าฉันแล้วพูดถึงเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณน่ะน่ารำคาญมากขนาดไหน?”

สิ้นคำนั้น รษิกาก็เดินผ่านเธอไปโดยไม่มองเธออีก

ใช้เวลาอยู่นานกว่าที่ฝนทิพย์จะสงบสติอารมณ์ได้ เมื่อตั้งสติได้ เธอก็โกรธมากในสิ่งที่รษิกาพูดกับเธอ เธออยากจะโวยวาย แต่รษิกาก็หายไปจากสายตาเธอแล้ว

รษิกาหนีไปอย่างรวดเร็วเพราะเธอไม่ต้องการฟังเรื่องไร้สาระของฝนทิพย์อีกต่อไป อันที่จริง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไรหากต้องได้ยินอีกครั้ง

เนื่องจากฝนทิพย์เจอเธอในจุดที่ห่างไกลจากฝูงชนมากที่สุด รษิกาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหาที่นั่งเงียบๆ แห่งใหม่ คราวนี้เธออยู่ใกล้ฝูงชนในงานเลี้ยงมากขึ้น

บังเอิญว่าจุดนั้นอยู่ตรงข้ามกับจุดที่เลอศิลป์อยู่พอดี

เลอศิลป์สังเกตเห็นเธอตอนที่เธอเดินเข้ามาในระดับสายตาของเขา หลังจากนั้นความสนใจของเขาก็มุ่งกลับมาที่เธออีกครั้ง

เมื่อรษิกากำลังจะเพลิดเพลินกับความเงียบ จู่ๆ ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ

"สวัสดีครับ ดีจังที่เจอคุณ ผมขอทราบได้ไหมครับว่าคุณมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงตระกูลไหน?” สุภาพบุรุษผู้มั่งคั่งเข้ามาหาเธออย่างสุภาพ

รษิกาชะงักไปชั่วขณะก่อนจะยิ้มจางๆ และตอบว่า “ฉันขอโทษค่ะ แต่ฉันเป็นแค่หมอคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้มาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงหรอกค่ะ”

สุภาพบุรุษผู้มั่งคั่งก็นิ่งไปชั่ววินาทีหลังจากได้ยินเช่นนั้น หลังจากนั้น เขาก็ยิ้มอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ดูจากท่าทางของคุณแล้ว ผมนึกว่าคุณมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงเสียอีก ว่าแต่ผมจะโชคดีพอจะได้รู้จักคุณไหมครับ? ผมว่าเราเป็นเพื่อนกันได้”