หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1604

เลอศิลป์รู้สึกเสียใจแทนเด็กชายทั้งสองเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

สถานที่ที่อชิกับเบนนี่เคยเดินทางมากันตามลำพังก็คือบ้านหลังนี้นั่นเอง

เขานึกถึงเหตุการณ์ที่เด็กสองคนเกือบจะโดนเด็กที่โตกว่าทำร้ายตอนที่มาเยี่ยมไอรดา นั่นทำให้เขาไม่พอใจศศิตามากยิ่งขึ้น

พวกเขายังเด็กมากเลย! แม้ว่าแม่จะไม่อยากรับพวกเขาเป็นหลาน แต่พวกเขาก็เป็นเพื่อนสนิทของไอวี่ แม่ใจร้ายขนาดที่ทิ้งพวกเขาไว้ในสวนสนุกได้ยังไง? ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่มีอะไรแย่ๆ เกิดขึ้น แต่ถ้ามันเกิดขึ้นมาจะทำยังไง? ฉันจะสู้หน้ารษิกาได้เหรอ?

เลอศิลป์ตัวสั่นทันทีที่คิดได้เช่นนั้น

“พวกเราเป็นเด็กฉลาด แล้วเราก็เจอคนขับรถแท็กซี่ที่ใจดีสุดๆ ไปเลย เขาไม่อยากรับเงินค่ารถด้วยนะครับ” เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์โมโห อชิก็พยายามยืนยันกับเขาด้วยน้ำเสียงอันแสนจะน่ารัก

เลอศิลป์รู้ดีว่าลูกชายเขากำลังพยายามจะปกป้องศศิตาอยู่ เขาดึงเด็กๆ เข้ามากอดไว้

“พ่อขอโทษที่ดูแลพวกหนูไม่ดีนะ คุณย่าทำเกินไปมาก! ถ้าคุณย่าพาออกไปข้างนอกอีก ต้องโทรหาพ่อทันที แล้วพ่อจะไปจัดการเอง”

เด็กชายทั้งสองเงียบไปและพยักหน้าอย่างว่าง่ายเมื่อเลอศิลป์ปลอบพวกเขาด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่น

เขาลูบหลังเด็กทั้งสองคนแล้วชมว่า “ทั้งสองคนทำได้ดีมากเลยนะในวันนี้ ที่ปกป้องตัวเองและไม่บอกเรื่องนี้ให้แม่รู้ ตอนนี้มันจะเป็นความลับระหว่างพวกเรานะ อย่าบอกแม่เลย โอเคไหม? ช่วงนี้แม่เหนื่อยมากๆ ด้วย”

เด็กชายสองคนยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้ยินคำพูดที่แสนดีเหล่านั้น “เรารู้ครับว่าต้องทำยังไง และเราจะไม่ทำให้แม่เป็นห่วงเพราะเรื่องนี้”

เลอศิลป์เอียงคอและปล่อยพวกเขาจากอ้อมแขน “ไปเล่นกับน้องสาวเถอะ พ่อจะต้องออกไปข้างนอกหน่อย”

คำพูดของเขาทำให้เด็กชายทั้งสองคนขมวดคิ้ว พวกเขาคว้าแขนเสื้อของพ่อไว้แล้วย้ำว่า “พ่อฮะ อย่าโกรธคุณย่านะ พ่อสัญญากับเราแล้วเมื่อกี้นี้!”

เลอศิลป์ไม่คิดว่าเด็กๆ จะเห็นใจผู้อื่นอย่างนั้น “อ้อ พ่อไม่ได้จะไปหาคุณย่า แต่มีเรื่องที่บริษัทให้พ่อต้องไปจัดการน่ะ”