หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1605

ระหว่างนั้น เลอศิลป์จอดรถที่ทางเข้าบ้านใหญ่ของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

พ่อบ้านรีบเข้ามาต้อนรับเขาอย่างสุภาพ “คุณเลอศิลป์”

“แม่อยู่ไหน?” เลอศิลป์ถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

พ่อบ้านตอบว่า “คุณนายศศิตาเพิ่งจะทานมื้อเย็นเสร็จครับ ตอนนี้กำลังดื่มกาแฟอยู่ในห้องนั่งเล่น”

เลอศิลป์พยักหน้าแล้วทำท่าบอกพ่อบ้านว่าไม่ต้องตามเขามาขณะที่เขาเข้าไปในบ้าน

เขาเดินเข้าไปพบแม่ของเขานั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟาขณะกำลังดูทีวี

“มาทำไมเหรอ?”

ศศิตาหันมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเข้ามาใกล้จากทางประตู

นาทีที่เธอเห็นเลอศิลป์ ร่องรอยแปลกๆ ก็แวบผ่านดวงตาของเธอ ศศิตารู้ว่าเด็กชายทั้งสองคนจะต้องบ่นเรื่องเธอให้พ่อของพวกเขาฟังแน่ๆ

เลอศิลป์เดินตรงเข้าไปหาเธอ เขาคว้ารีโมทและปิดทีวีไปทันที

สีหน้าของศศิตาเคร่งเครียดในพริบตา “อ้อ มาสอบปากคำแม่หรือไง?”

“ทำไมแม่ถึงปล่อยให้อชิกับเบนนี่อยู่ที่สวนสนุกเมื่อช่วงบ่ายวันนี้เหรอ?” เลอศิลป์ถามอย่างไร้อารมณ์

ศศิตาขมวดคิ้ว เธอปกป้องตัวเองอย่างแข็งขัน “ที่นั่นปลอดภัยจะตาย! ไม่มีใครเข้าไปได้โดยไม่มีตั๋วหรอก พนักงานก็ตั้งเยอะแยะ ไม่มีอะไรจะเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น เด็กสองคนนั่นกับไอวี่มีความสนใจแตกต่างกันนะ ลูกคิดว่าจะให้แม่โคลนนิ่งตัวเองออกมาเพื่อจะไปคอยดูแลพวกเขาได้ทั้งสองทางเหรอ?”

เลอศิลป์ไม่พอใจกับความคิดของแม่ “แม่พูดแบบนั้นได้เพียงเพราะว่าพวกเขากลับบ้านมาอย่างปลอดภัยน่ะสิ”

ศศิตานิ่งอึ้ง เธอไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร

เลอศิลป์มองเธออย่างเข้มงวด “พวกเขายังเด็กมากนะครับ แม่ปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพังได้ยังไง? แม่ลืมไปแล้วเหรอว่ามันเป็นยังไงตอนไอวี่หายตัวไปจากบ้าน?”