พวกเขาง่วนกันอยู่ในห้องน้ำ และเมื่อเลอศิลป์ชะลอลง รษิกาก็เหนื่อยเสียจนแทบจะเป็นลม
เลอศิลป์อุ้มเธอขึ้นเตียง และพวกเขาก็ดำเนินกันต่อไปจนถึงเช้าตรู่
รษิกาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังจะแตกสลายกลายเป็นผง
พื้นที่ข้างตัวเธอว่างเปล่า เธอไม่รู้ว่าเลอศิลป์ไปอยู่ที่ไหน
ขณะที่เธอทนกับความเจ็บปวดแล้วลุกขึ้น ความคิดว่าจะแยกห้องนอนก็ผุดขึ้นมาในใจเธออีกครั้งหนึ่ง
“ตื่นแล้วเหรอ?”
เลอศิลป์เปิดประตูแล้วเข้ามาในทันที
นั่นทำให้เธอตกใจมากจนเอวเคล็ด และเธอก็แทบจะล้มลงกับพื้น
เขาก้าวเข้ามาและดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขาก่อนที่เธอจะล้มลง
รษิกาอยู่ในชุดนอนคอลึกซึ่งเขาช่วยเปลี่ยนให้เธอเมื่อวานนี้
การเคลื่อนไหวของเธอทำให้คอเสื้อเปิดออกมาเล็กน้อย เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่มีร่องรอยซึ่งเลอศิลป์ทิ้งไว้เมื่อคืนนี้
แค่มองครั้งเดียวก็เพียงพอจะทำให้เขามีปฏิกิริยาบางอย่างแล้ว
ตอนแรก รษิกาโล่งใจที่เขาคว้าตัวเธอไว้ได้ แต่ต่อมาเธอรู้สึกมีบางอย่างแข็งๆ ดันมาโดนหลังเธอ และความทรงจำเมื่อคืนนี้ก็ท่วมท้นเข้ามาในหัว
เธอผลักเขาออกไปโดยแทบจะไม่ลังเลและจ้องมองเขา “คุณเป็นสัตว์ร้ายหรือไงกัน?”
ทันทีที่เธอพูดเช่นนั้น ความเจ็บปวดอีกระลอกที่เอวของเธอก็ทำให้เธอเศร้าหมอง
เลอศิลป์มองเธออย่างไร้เดียงสา “แต่คุณก็เกาะแกะผมต่อหลังจากนั้นนะ คุณ…”
“พอได้แล้ว!” รษิกาตะคอก เธอหน้าแดงไปหมด
เช่นนั้นแล้ว เธอจึงหันหลังแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ดวงตาของเลอศิลป์มีรอยยับย่นที่หางตา เขาเดินเข้าไปหาเธอและกอดเอวไว้ เขานวดเอวของเธอด้วยมือใหญ่ๆ ของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...