หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1607

พวกเขาง่วนกันอยู่ในห้องน้ำ และเมื่อเลอศิลป์ชะลอลง รษิกาก็เหนื่อยเสียจนแทบจะเป็นลม

เลอศิลป์อุ้มเธอขึ้นเตียง และพวกเขาก็ดำเนินกันต่อไปจนถึงเช้าตรู่

รษิกาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังจะแตกสลายกลายเป็นผง

พื้นที่ข้างตัวเธอว่างเปล่า เธอไม่รู้ว่าเลอศิลป์ไปอยู่ที่ไหน

ขณะที่เธอทนกับความเจ็บปวดแล้วลุกขึ้น ความคิดว่าจะแยกห้องนอนก็ผุดขึ้นมาในใจเธออีกครั้งหนึ่ง

“ตื่นแล้วเหรอ?”

เลอศิลป์เปิดประตูแล้วเข้ามาในทันที

นั่นทำให้เธอตกใจมากจนเอวเคล็ด และเธอก็แทบจะล้มลงกับพื้น

เขาก้าวเข้ามาและดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขาก่อนที่เธอจะล้มลง

รษิกาอยู่ในชุดนอนคอลึกซึ่งเขาช่วยเปลี่ยนให้เธอเมื่อวานนี้

การเคลื่อนไหวของเธอทำให้คอเสื้อเปิดออกมาเล็กน้อย เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่มีร่องรอยซึ่งเลอศิลป์ทิ้งไว้เมื่อคืนนี้

แค่มองครั้งเดียวก็เพียงพอจะทำให้เขามีปฏิกิริยาบางอย่างแล้ว

ตอนแรก รษิกาโล่งใจที่เขาคว้าตัวเธอไว้ได้ แต่ต่อมาเธอรู้สึกมีบางอย่างแข็งๆ ดันมาโดนหลังเธอ และความทรงจำเมื่อคืนนี้ก็ท่วมท้นเข้ามาในหัว

เธอผลักเขาออกไปโดยแทบจะไม่ลังเลและจ้องมองเขา “คุณเป็นสัตว์ร้ายหรือไงกัน?”

ทันทีที่เธอพูดเช่นนั้น ความเจ็บปวดอีกระลอกที่เอวของเธอก็ทำให้เธอเศร้าหมอง

เลอศิลป์มองเธออย่างไร้เดียงสา “แต่คุณก็เกาะแกะผมต่อหลังจากนั้นนะ คุณ…”

“พอได้แล้ว!” รษิกาตะคอก เธอหน้าแดงไปหมด

เช่นนั้นแล้ว เธอจึงหันหลังแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ดวงตาของเลอศิลป์มีรอยยับย่นที่หางตา เขาเดินเข้าไปหาเธอและกอดเอวไว้ เขานวดเอวของเธอด้วยมือใหญ่ๆ ของเขา

แต่เขาก็เข้าใจแทบจะในทันทีเมื่อรษิกานั่งลงต่อหน้าเขา และเขาได้เห็นรอยบางอย่างโผล่ออกมาจากคอเธอ เขามองเลอศิลป์ด้วยสายตาชี้นำก่อนที่จะพูดกับเธอว่า “ไม่ต้องสุภาพกับผมขนาดนั้นหรอก รษิกา เรียกผมว่าจักรภพเหมือนที่เลอศิลป์เรียกก็ได้!”

รษิกาอดไม่ได้ที่จะผงะกับคำพูดของเขา และรู้สึกว่าการเรียกแบบนั้นมันไม่เหมาะสมอยู่เล็กน้อย

ตั้งแต่ฉันกลับมาที่ประเทศนี้ จักรภพก็ช่วยเหลือฉันเอาไว้มาก แต่เราก็ไม่ได้สนิทกันถึงขั้นนั้นเลย…

“จักรภพโตมากับผม ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องสุภาพกับเขาขนาดนั้นก็ได้”

เลอศิลป์นั่งลงข้างเธอและจับมือเธอไว้ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติที่จะทำเช่นนั้น

ต่อหน้าจักรภพ รษิการู้สึกอับอายอยู่เล็กน้อยที่จะจับมือเลอศิลป์ไว้ เธอดิ้นขัดขืนเขาแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย เธอจึงทำได้แค่ปล่อยไปอย่างนั้น

จักรภพถอนหายใจอยู่ลึกๆ เมื่อเขาเห็นว่าเพื่อนกับรษิกาใกล้ชิดกันมากแค่ไหน

ความพยายามอย่างหนักและแผนการทั้งหมดที่ฉันวางแผนไว้นั้นไม่ได้เปล่าประโยชน์เลย พวกเขามาอยู่ด้วยกันได้ในที่สุด นอกจากนี้... ดูจากสีหน้าพึงพอใจของเลอศิลป์แล้ว ฉันแน่ใจว่าพวกเขาไม่อาจปล่อยมือไปจากกันได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดีเมื่อลงมาต้อนรับฉันเมื่อกี้

เมื่อคิดว่าความพยายามอันอุตสาหะของเขาไม่สูญเปล่า จักรภพก็รู้สึกว่าไม่เป็นไรเลยที่เขาต้องรอนานก่อนหน้านี้