หลังมื้อเย็น เด็กๆ สามคนก็ไปเล่นกันข้างๆ อย่างรอบคอบ
เลอศิลป์ได้แจ้งผู้จัดการล่วงหน้าไว้แล้วว่าเด็กๆ จะมาด้วย ดังนั้น ผู้จัดการจึงได้จัดที่เล่นเอาไว้ให้เด็กๆ ซึ่งเต็มไปด้วยของเล่นมากมายและยังมีเกมที่เด็กๆ จะสนุกไปกับมันได้
ระหว่างนั้น เลอศิลป์กับรษิกาก็ชื่นชมทิวทัศน์ยามราตรีจากดาดฟ้าของอาคาร
“ขอบคุณนะคะ”
รษิกาหันไปหาเลอศิลป์และมองเขาอย่างซาบซึ้งใจ
เขาเลิกคิ้วขึ้นมาเป็นคำตอบ และมีแววเจ้าเล่ห์แวบเข้ามาในดวงตาเขา “แค่นั้นเองเหรอ?”
รษิกาคิดอยู่ครู่ใหญ่ “เราจะพาคุณจักรภพไปเลี้ยงข้าวกันนะคะ ส่วนคุณ ฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะให้ของขวัญอะไรดี”
เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าคำขอบคุณนั้นไม่เพียงพอจะทำให้เขาพึงใจ
เลอศิลป์กอดเธอจากด้านหลัง เหมือนเขาขังเธอไว้ระหว่างราวกั้นกับตัวเขาเอง ก่อนที่จะส่งแก้วไวน์แดงให้เธอ
รษิการับมันมาจากมือเขา
“ผมไม่ต้องการของขวัญอะไรหรอก” เสียงของเลอศิลป์ดังที่ข้างหูเธอ “คุณได้ให้สิ่งที่ผมต้องการมานานไปเรียบร้อยแล้ว” เขาชนแก้วกับเธอ “ถ้าคุณอยากขอบคุณผม…”
จากนั้น เขาก็กระซิบบางอย่างข้างหูเธอ
รษิกาหน้าแดง เธอหันมากดแก้วไวน์กับริมฝีปากเขาขณะที่ประท้วงว่า “ฉันต้องพักผ่อนนะ!”
ถ้าฉันไม่รู้จักเขาดีพอ ฉันคงคิดว่าเขาคงจะใช้เวลาสองสามปีที่ผ่านมาเที่ยวผู้หญิงไปเรื่อย ไม่อย่างนั้นเขาจะมาลงเอยด้วยจิตใจสกปรกแบบนี้ได้ยังไง?
เลอศิลป์บรรลุจุดประสงค์ของเขาแล้ว เขาจิบไวน์จากแก้วของเขาและเอนกายมาป้อนไวน์ให้เธอผ่านปากของเขาเอง
รษิกาอึ้งไปจากการจูบอย่างกะทันหัน
“เอาเถอะ วันนี้พักไปก่อนนะ เรายังมีโอกาสอีกมากมายในอนาคต” หลังจากจูบเธอแล้ว เขาก็ใช้นิ้วของเขาเช็ดปากให้เธอ
เมื่อตั้งสติได้ รษิกาก็อยากจะกกลับไปนั่งเพื่อจะรักษาระยะห่างระหว่างเขาและเธอเอาไว้หน่อย
แต่เลอศิลป์ก็ทำท่าทีจริงจังขึ้นมาอีกครั้ง “นอกจากนั้น เมื่อไรคุณจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผมสักทีล่ะ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...