หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 162

พอเห็นปฏิกิริยาที่พวกเขามีต่อกันมาสองสามครั้ง ก็ดูเหมือนจักรภพจะคิดออกแล้ว

อย่างน้อยที่สุดเขาก็เห็นได้ว่าท่าทีที่เลอศิลป์มีต่อรษิกานั้นห่างไกลจากสิ่งที่เขาคิดไว้เป็นอย่างมาก

เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาเมื่อก่อนหน้านี้ จักรภพคิดว่าเลอศิลป์คงจะไม่สนใจรษิกาเป็นแน่ แต่กระนั้นทุกอย่างมันกลับตรงกันข้าม

อันที่จริง เขาบอกได้เลยว่าเลอศิลป์กำลังช่วยเธอทุกทางเท่าที่เขาจะสามารถทำได้

อัญชสาต่างหากที่เขาเพิกเฉยไปอย่างสิ้นเชิง

เมื่อได้เห็นพวกเขาพูดคุยกัน จักรภพก็บอกได้ว่าเลอศิลป์นั้นเป็นห่วงรษิกามาก มันจึงเป็นเหตุผลที่เขาแนะนำออกไปแบบนั้น หลังจากที่ได้เห็นภาพตรงหน้าและยังเห็นด้วยว่าจู่ๆ เลอศิลป์ก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เลอศิลอ์ขมวดคิ้วและไม่สนใจคำถามของจักรภพขนาดที่สีหน้าของเขาหม่นหมองลงไป

จักรภพรู้จักเลอศิลป์ดี เขาจึงแกล้งทำเสียงเป็นกังวลเมื่อพูดขึ้นมาว่า “ฉันเป็นคนเชิญคุณหมอรษิกามาเอง และมันคงไม่ดีที่จะปล่อยให้เธออยู่อย่างนั้นตามลำพัง ฉันว่าจะไปคุยกับเธอสักหน่อย นายจะไปด้วยกันไหมล่ะ?”

เลอศิลป์ตอบรับหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที

ทั้งสองคนขอตัวจากฝูงชนและเดินออกไป

ระหว่างนั้น รษิกากำลังคุยอยู่กับรณภพอย่างออกรสออกชาติ จู่ๆ เธอก็เห็นชายสองคนมาปรากฏตัวข้างหลังรณภพ รอยยิ้มเธอจึงจางหายไปและกลับกลายมาเป็นการขมวดคิ้วแทน

“คุณรณภพ กลับมาตั้งแต่เมื่อรครับเนี่ย? ทำไมไม่ได้บอกผมเลยว่าคุณจะกลับมา?” จักรภพตบไหล่รณภพเบาๆ

รณภพหันไปยิ้ม หลังจากพูดคุยทักทายกับรณภพแล้ว จักรภพก็ชำเลืองมองเลอศิลป์อย่างรวดเร็วก่อนที่จะถามจักรภพว่า “คุณรู้จักคุณหมอรษิกาด้วยเหรอ?”

รณภพพยักหน้าและยิ้ม “ใช่แล้ว อันที่จริงผมรู้จักเธอดีเลยแหละครับ”

แม้จะทำท่าทางที่เป็นสุภาพบุรุษมากแค่ไหน รณภพก็รู้สึกได้ว่าเลอศิลป์มองว่าเขาเป็นศัตรู หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่ง รณภพก็ยื่นมือไปจับกับเลอศิลป์ “ผมได้ยินเรื่องคุณมานานหลายปีแล้ว คุณเลอศิลป์! รษิกากับคุณเป็น…”

ขณะที่เขาพูดออกมาอยู่นั้น รณภพเหลือบมองรษิกาโดยไม่ได้ตั้งใจ เขายังไม่ทันพูดจบ รษิกาก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน “รณภพ ฉันไม่ได้รู้จักคุณเลอศิลป์ดีขนาดนั้นหรอก คุณไม่ต้องพูดถึงฉันต่อหน้าเขาก็ได้”

รษิกามองเลอศิลป์ด้วยสายตาห่างเหิน ขณะที่เธอพยักหน้าให้เขาอย่างเฉยเมยราวกับเป็นการทักทายแบบผ่านๆ

เมื่อเห็นอย่างนั้น รณภพก็หยุดพูดทันที หลังจากเหลือบมองรษิกาและเลอศิลป์อยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เปลี่ยนหัวข้อในการสนทนา “ผมขอโทษครับ ผมไม่ควรทำแบบนั้นเลย ว่าแต่ คุณเป็นคนมีชื่อเสียงมากเลยนะครับคุณเลอศิลป์ เป็นเกียรติจริงๆ ที่ผมได้พบคุณวันนี้”

เลอศิลป์คอยจับสังเกตปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง

เมื่อเลอศิลป์สังเกตได้ว่าพวกเขาเข้ากันได้ดีแค่ไหน เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ และยังตอบรณภพด้วยการพยักหน้าอย่างไร้อารมณ์เท่านั้น ถึงตอนนั้นเขาจะยังพูดไม่จบ แต่ฉันก็รู้เลยว่าเขาจะพูดอะไร ฉันเพิ่งเจอกับเขาวันนี้ แต่เขาดันรู้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับรษิกา เขาคงจะพูดถึงเรื่องที่เกิดเมื่อหกปีที่แล้วสินะ แล้วทำไมรษิกาถึงจะต้องเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังด้วย? ความสัมพันธ์ของพวกเขาจริงๆ แล้วมันเป็นยังไงกันแน่?

ด้วยความคิดเหล่านั้นที่วนเวียนอยู่ในหัว จึงทำให้ทุกคนเห็นความโกรธเคืองที่เลอศิลป์กำลังเป็น