หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1737

“เป็นไปไม่ได้…” เจตนินพึมพำด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เป็นไปไม่ได้หรอก! ฉันเติมสมุนไพรที่เป็นยาแผนโบราณเข้าไปในยาของฉัน รษิกาจะแกะสูตรออกได้ยังไง? ฉันใช้เวลาตั้งมากในการทำยาถอนพิษขึ้นมา รษิกาทำได้ยังไงกัน?

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอก” เสียงของเลอศิลป์ทำให้เจตนินหลุดจากภวังค์ “ตอนนี้รษิกาไม่เป็นไรแล้ว แกก็ควรเตรียมตัวชดใช้สิ่งที่แกทำไปได้เลย!”

เจตนินดูตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ชดใช้เหรอ? นี่มันยังไม่แย่พอหรือไง?

เลอศิลป์ดูเหมือนจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จึงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น เจตนิน ยังไม่พอกับความชั่วที่แกได้ทำลงไปหรอกนะ” แววอำมหิตส่งตรงมาจากดวงตาเลอศิลป์ “ถ้าทุกอย่างขึ้นอยู่กับฉัน ป่านนี้แกตายไปนานแล้ว!”

พวกเขาสบตากัน และสิ่งที่เจตนินสัมผัสได้ก็มีแต่ความเยือกเย็นที่แผ่ขึ้นมาจากปลายเท้าไปจนทั่วร่างกาย เขาอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว

เพียงมองปราดเดียวก็รู้ว่าเลอศิลป์หมายความตามที่พูดจริงๆ

ก่อนหน้านี้ ทุกหมัดที่เลอศิลป์ประเคนใส่เขาก็เข้าไปตามจุดสำคัญของร่างกายเขาแล้ว หากเลอศิลป์ออกแรงมากกว่านี้ เจตนินก็สงสัยว่าเขาคงยืนไม่อยู่!

แม้เลอศิลป์จะไม่ได้ออกแรงเต็มกำลัง แต่เจตนินก็รู้สึกราวกับใกล้ตาย

เจตนาของเลอศิลป์คือการสังหารเขา

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เลอศิลป์กลับเปลี่ยนใจขณะอยู่ระหว่างทางมาหาเจตนิน

เมื่อเจตนินรู้เช่นนั้น เขาก็กลัวจนตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ และแทบจะเสียสติไป

“งั้นแกต้องการอะไร?”

เลอศิลป์โยนเขาไปราวกับผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่ง เจตนินร่วงลงไปบนโต๊ะขณะที่เลอศิลป์ปล่อยมือ

“เตรียมตัวรอดูได้เลย ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันจะไม่ให้แกมาอ้อนวอนฉันเพราะฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องมันง่ายดายกับแกนักหรอก!”

เช่นนั้นแล้ว เลอศิลป์ก็หันหลังเดินจากไป