หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 177

ทั้งสามปรึกษากันสั้นๆ ก่อนที่จะตกลงกันว่าจะเชิญศศิตาและสามีของเธอมาทานมื้อเย็นกันที่ร้านริมชลธารในคืนนั้น

เมื่อศศิตาและเอกพลมาถึง ครอบครัวของอัญชสาก็รอกันอยู่พร้อมหน้าแล้วในห้องอาหารส่วนตัว อัญชสาก้มหน้าต่ำให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังสิ้นหวัง ขณะที่พ่อแม่ของเธอมีสีหน้าแสดงความไม่พอใจ

เมื่อพวกเขาเข้ามาในห้อง อัญชสาก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มแย้ม “สวัสดีค่ะคุณศศิตาและคุณเอกพล”

รอยยิ้มของเธอหายวับไปทันทีที่เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอต้องทำเป็นเจ็บแค้นใจอยู่

“อัญชสา เกิดอะไรขึ้น? มีใครรังแกอะไรหนูงั้นเหรอ? บอกฉันมาสิ” ศศิตาเอ่ยถามขึ้นอย่างงุนงง

เสียงของจันทราดังขึ้นมา “ลูกสาวฉันรู้สึกไม่ดีเพราะข่าวลือที่แพร่อยู่ตอนนี้น่ะ เขาซุบซิบกันว่าเธอเป็นพวกชอบฉวยโอกาส เกาะผู้ชายรวย ทำเอาเธอร้องไห้มาสองสามวันแล้ว”

อัญชสารีบปฏิเสธในทันที “ไม่นะคะ หนูรู้ว่าเลอศิลป์ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น หนูแค่ได้ยินข่าวลือแต่หนูก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ…”

เธอพร่ำพูดออกมาขณะที่ตาเธอแดงก่ำ

จันทรามองเธอด้วยสายตาที่ยอมแพ้และเป็นกังวล “ลูกอยู่เคียงข้างเลอศิลป์มาตลอดหลายปี พวกเรารู้ว่าลูกรู้สึกยังไง แต่คนนอกที่เขาไม่รู้เรื่องนี่สิ ถ้าเลอศิลป์…”

เธอหยุดและพูดขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม “ถ้าเลอศิลป์รักลูก เขาจะไม่ปล่อยให้ลูกต้องทุกข์ใจ เขาอาจไม่สนใจสภาพของลูกในตอนนี้ แต่แม่ไม่! ฟังแม่นะ ถึงเวลาที่ต้องเลิกกับเขาแล้ว”

ศศิตาและเอกภพได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดอย่างชัดเจน

ศศิตาขมวดคิ้วขณะที่เธอเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น? เป็นเพราะข่าวลือพวกนั้นเหรอ? ฉันจะไปจัดการกับข่าวลือพวกนั้นเอง!”

จันทราหัวเราอย่างขมขื่นและเงยหน้าขึ้น “คุณจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงเหรอ? ทุกคนในเมืองหัสดินรู้เรื่องนี้กันหมด แล้วทุกคนก็พูดกันว่าเรื่องที่เลอศิลป์หมั้นหมายกับอัญชสาเป็นเรื่องที่ลูกสาวฉันเพ้อฝันไปข้างเดียว เลอศิลป์ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานกับเธอ พวกเขายังพูดกันอีกว่าตระกูลของเราต้องพึ่งพาบารมีตระกูลของคุณเพื่อให้มีหน้ามีตาในสังคม ตอนนี้เลอศิลป์มีคนรักใหม่แล้ว แถมการแต่งงานก็ยังไม่เคยประกาศออกมาอย่างเป็นทางการเลยด้วย พวกเขาก็กล่าวหาว่าอัญชสาไปรั้งเลอศิลป์เอาไว้น่ะสิ”

“นั่นมันเรื่องไร้สาระ!” สีหน้าของศศิตาเครียดขึ้น

ริมฝีปากของจันทรากระตุก “แต่พวกเขาก็พูดถูกนี่ ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมาอัญชสาคอยอยู่เคียงข้างเลอศิลป์มาตลอด แต่มีแค่พวกเราที่รู้เรื่องการหมั้นหมาย แล้วเลอศิลป์ก็ทำกับเราไว้มาก ในเมื่อเขาไม่สนใจเธอแล้ว เราก็ไม่ควรรั้งเขาไว้อีกต่อไป”

เธอมองไปยังลูกสาวของเธอที่ใบหน้าอมทุกข์ “แต่อัญชสายัง… ฉันแนะนำลูกเรื่องนี้มาสักพักหนึ่งแล้ว แต่เธอก็ตัดใจจากเขาไม่ได้ ในฐานะแม่ ฉันใจสลายมากเลยนะที่เห็นผู้คนซุบซิบนินทาเรื่องของลูกตัวเอง มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเราจะไม่ปล่อยให้ความเจ็บปวดนี้ยืดเยื้อต่อไป ฉันจึงตัดสินใจแทนลูกสาวในวันนี้ว่าจะยกเลิกงานหมั้นของพวกเขาไปเสีย”

อัญชสาก้มหน้าและตัวสั่นเล็กน้อย

ไม่มีใครเห็นสีหน้าของเธอ แต่เห็นได้ชัดว่าอัญชสานั้นเสียใจมาก

ศศิตาไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่อจู่ๆ พวกเขาก็ขอยกเลิกงานหมั้น สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน เมื่อเธอประกาศกร้าวขึ้นว่า “เป็นไปไม่ได้ เลอศิลป์กับอัญชสาหมั้นหมายกันมาหลายปี เราจะมายกเลิกการหมั้นแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

“นี่เป็นทางเดียวที่จะหยุดข่าวลือพวกนั้นได้” จันทราอธิบายอย่างขมขื่น “ไม่ต้องห่วง ฉันจะบอกให้อัญชสาลืมเขาไปเสีย เพราะเธอเองก็ต้องพบเจอความสุขของตัวเองเหมือนกัน”

ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ สักพักศศิตาก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “มันต้องมีวิธีอื่นสิ”

ก่อนที่จันทราจะทันได้พูดอะไร ศศิตาก็คว้ากระเป๋าและลุกขึ้นยืน “สะใภ้คนเดียวที่ฉันจะยอมรับคืออัญชสาเท่านั้น ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

หลังจากพูดจบเธอก็หันหลังเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองข้างหลังอีก