หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1783

“ผมจะไม่อ้อมค้อมและพูดความจริงกับคุณเลยนะครับ นายท่านจุลพัฒน์ คดีของเจตนินดูไม่ดีเลย เขาเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมมากมาย และตำรวจก็ยังมีหลักฐานที่จำเป็นในการตั้งข้อหา สมาชิกของครอบครัวที่ได้รับผลกระทบจากยาก็ยังเข้าแจ้งความอย่างต่อเนื่อง ดังนั้น ถึงคุณจะชดเชยให้ครอบครัวเหยื่อทั้งหมด อัยการก็จะยังไม่ปล่อยให้ปิดคดีไปโดยไม่มีการต่อสู้หรอกครับ ผมวิเคราะห์ให้คุณคร่าวๆ แล้ว อย่างแย่ที่สุดก็คิดจำคุกตลอดชีวิต ถ้าดีกว่านั้นก็อาจจะสิบหรือสิบห้าปี เมื่อถูกปล่อยตัวออกมาเขาก็น่าจะอายุได้สี่สิบกว่าแล้วล่ะครับ”

อุศเรนระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ เขาคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ขณะที่เขาวิเคราะห์ข้อหาของเจตนินที่อาจจะเกิดขึ้น

ถ้าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาไม่ใช่จุลพัฒน์ เขาอาจจะพูดเยาะเย้ยและดูถูกไปแล้ว เจตนินไม่ใช่คนหรอก เขาเป็นปีศาจ

แม้ว่าเขาจะเป็นหมอ แต่เขาก็ยังกระทำการเช่นนั้นเนื่องจากความโลภต่อความมั่งคั่ง

ถึงจุลพัฒน์จะเตรียมใจมารับผลที่จะตามมาแล้ว เขาก็ยังเสียใจเมื่อได้ยินคำตัดสิน ร่างของเขาเอนไหว แล้วสายตาก็พร่าเลือนไป เขาเกือบเป็นลมล้มพับเพราะข่าวนั้น

อุศเรนรีบเอื้อมมือออกมาพยุงชายชราเอาไว้ “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? นายท่านจุลพัฒน์ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ ใจเย็นลงก่อน คุณป่วยนะครับ คุณจะต้องคุมอารมณ์เอาไว้ นี่เป็นเหตุผลที่ผมไม่อยากเจอคุณไงครับ ผมเป็นห่วงว่าคุณจะเศร้ามากเกินไป”

หลังจากหายใจเข้าลึกๆ จุลพัฒน์ก็ใจเย็นลงและพยายามระงับความสิ้นหวังในใจเอาไว้

แม้กระนั้น เขาก็ยังดูเหมือนแก่ชราลงไปมากกว่าเดิมหลังจากได้ยินคำวิเคราะห์จากอุศเรน สีหน้าของเขาซีดขาวลงไปมาก

“พินาศแล้ว! ตระกูลดำรงกุลสูญสิ้นหมดแล้วคราวนี้! ชีวิตของเจตนินพินาศแล้ว!” ริมฝีปากของเขาสั่นเครืออย่างแรงขณะที่ใบหน้าเจือไปด้วยความเศร้าหมอง “ทำไมถึงดื้อด้านแบบนี้นะ? โถ่ เจตนิน! แกทำลายชื่อเสียงที่ดีของดำรงกุลได้ยังไงกัน?”

ยิ่งเขาพูดมากเท่าไร ความสิ้นหวังของเขาก็ยิ่งหยั่งรากลึกลงมากขึ้นเท่านั้น ในที่สุด น้ำตาก็ไหลลงมาจากดวงตาจุลพัฒน์

หลานชายแย่อะไรอย่างนี้! ตระกูลดำรงกุลร่ำรวย มีอำนาจ และชื่อเสียง ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเจตนินจะยังต้องการอะไรอีก มันจำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ขอบคุณนะ คุณอุศเรน ผมจะจ่ายค่าให้คำปรึกษาทันทีหลังจากผมจัดการค่ารักษาของผมแล้ว ผมอับอายมากจริงๆ!” จุลพัฒน์ลุกขึ้นมายืนด้วยขาที่อ่อนแรง เขาพยักหน้าให้อุศเรนด้วยความซาบซึ้งใจ

อุศเรนรีบโบกมือ “ไม่จำเป็นหรอกครับ นายท่านจุลพัฒน์ คุณควรจะเก็บเงินเอาไว้จ่ายค่ารักษาต่างๆ คุณเคยช่วยชีวิตคนมามากมายแล้ว ผมรู้สึกแย่มากที่ได้เห็นคุณในสภาพนี้ คุณมาหาผมได้ตลอดเวลาหากคุณเจอปัญหาทางการเงิน แล้วผมจะทำทุกอย่างเท่าที่ผมจะทำได้ หลานชายคุณมันไม่มีค่าอะไรเลย แต่นั่นไม่ได้ลบล้างความสำเร็จอันสูงส่งของคุณนะครับ!”

ท้ายที่สุดแล้ว อุศเรนก็อดไม่ได้ที่จะโพล่งความคิดของตัวเองออกมา เขาช่วยจุลพัฒน์ให้เดินออกไปจากสำนักงานทนายความอย่างเชื่องช้า

ในตอนนั้น คนที่จุลพัฒน์ไม่อยากจะพบเจอก็กำลังรออยู่ที่ประตูหน้า

รษิการออยู่ระยะหนึ่งแล้ว