หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1812

ในวันที่สอง หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน อรอุษาก็โทรหาเลอศิลป์และแจ้งสถานการณ์ให้เขาทราบในที่สุด

แต่เธอก็ไม่ได้บอกว่าต้องการจะไปกับเขาตามลำพัง

เลอศิลป์รีบตอบตกลงตามคำขอของเธอ “โอเค เราหาเวลาไปพบอาจารย์ใหญ่ด้วยกันได้ ผมขอเช็คก่อนว่ารษิกาว่างหรือเปล่า เธออาจจะไปตรวจอาจารย์ใหญ่ให้ได้ด้วย อย่างที่คุณรู้ ทักษะการแพทย์ของเธอดีทีเดียว”

อรอุษาขอบคุณเขาอย่างตะกุกตะกัก

“นั่นคงจะดีมากเลยล่ะ! คุณรษิกามีทักษะทางการแพทย์มาก เธออาจจะรักษาอาจารย์ใหญ่ได้ ถ้าได้วันแล้วแจ้งฉันด้วยนะ ฉันพร้อมเสมอเลย”

“ได้ๆ”

เมื่อเลอศิลป์วางสายไป ใบหน้าของอรอุษาก็บูดบึ้งทันที เธอทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเลอศิลป์กับรษิกาแสดงความรักที่มีต่อกันตรงหน้าเธอ

ความรำคาญก่อตัวขึ้นในใจขณะที่เธอพึมพำว่า “ฉันตามหลังอยู่ตลอดเลย ทำไมไม่ยอมแพ้ไป? อรอุษา ขนาดท่าทีของคุณนายศศิตาก็ยังเปลี่ยนไปแล้ว เธอไม่มีโอกาสชนะได้หรอก มันจะไม่ดีกว่าเหรอที่จะอวยพรให้พวกเขาไป?”

ทำไมฉันถึงหมกมุ่นกับตัวเองอยู่เสมอ? ถ้าตอนสมัยเรียนฉันกล้ามากกว่านี้ ป่านนี้ฉันคงได้อยู่กับเลอศิลป์ไปแล้วใช่ไหม?

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน อรอุษาก็สงบใจลงได้แล้วลงมาข้างล่าง

พ่อแม่ของเธอ รัชตะ ลีลาพลและมิ่งขวัญ สินรักษาก็ถามเธอว่าเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อเห็นสีหน้าสิ้นหวังของเธอ

อรอุษาบอกพวกเขาว่าเธอส่งของชั้นดีไปให้ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์แล้วเมื่อวานนี้ จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

มิ่งขวัญยิ้มและถามว่า “วันนี้ ลุงของลูกแนะนำชายหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศให้เรารู้จัก หนูพอมีเวลาไปพบเขาไหม?” น้ำเสียงของเธออ่อนโยนเพราะกลัวว่าลูกสาวเธอจะโต้ตอบกลับมาอย่างรุนแรง

สีหน้าของอรอุษานั่งงันไปทันที ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความโกรธ “แม่คะ แม่ช่วยหยุดก่อนจะได้ไหม? ไปเดทมาสามครั้งในหนึ่งอาทิตย์มันก็บ่อยเกินไปแล้วนะคะ พูดตามตรง ผู้ชายพวกนั้นก็โดดเด่นดี แต่ว่าหนูไม่ชอบพวกเขาเลย หนูไม่คู่ควรกับพวกเขาหรอก เข้าใจไหม?”

มิ่งขวัญรู้สึกสับสน จึงหันไปมองสามีของเธอ