หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 182

ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ แต่แล้วเลอศิลป์ก็ทำลายมันลงด้วยการพูดออกมาว่า “งั้นก็ตามใจคุณ”

รษิกาพยักหน้าตอบรับพร้อมกับเดินขึ้นไปหาไอรดาข้างบน

ขณะเดียวกันเด็กทั้งสามคนกำลังเล่นกันอยู่ในห้องของอชิและเบนนี่ ทว่าพวกเขาอารมณ์เสียกันหมดและบรรยากาศภายในห้องก็มีแต่ความตึงเครียด

อชิและเบนนี่กำลังเล่นอยู่กับหุ่นยนต์ของตัวเอง ขณะที่ไอรดาก็ซุกหน้าอยู่กับท้องของตุ๊กตา ทั้งสามคนจมดิ่งอยู่ภายในโลกของตัวเอง

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เด็กๆ ทั้งสามก็พุ่งความสนใจมองไปที่ประตูเป็นตาเดียว

รษิกามีท่าทีอ่อนโยนขึ้นเมื่อเธอมองสบตาที่ไร้เดียงสาของพวกเขา ถึงกระนั้นเธอก็นึกถึงชายคนที่รอเธออยู่ข้างล่างพร้อมทั้งตัดสินใจพูดอย่างใจเย็นออกมา “ไอวี่ พ่อมารับเธอแล้วจ้ะ”

เด็กทั้งสามคนตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

โดยเฉพาะไอรดา ดวงตาของเธอส่องประกายไปด้วยความสับสนงุนงงในขณะที่เธอกอดตุ๊กตาของเธอไว้นิ่งไม่ขยับไปไหน

รษิกามองไปที่ไอรดาอีกครั้งก่อนที่เธอจะพูดซ้ำๆ อย่างจริงจังว่า “พ่อของเธอรออยู่ข้างล่าง รีบไปได้แล้ว”

หลังจากที่พูดออกมาหมดแล้ว รษิกาก็เดินไปอยู่ข้างๆ และยืนรอเงียบๆ ที่ประตู

“คุณรษิกา…” ไอรดาพึมพำขึ้น เสียงของเธอบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอค่อนข้างกลัวและไม่อยากออกไปจากที่นี่เป็นอย่างมาก

รษิกาบังคับตัวเองให้ละสายตาจากใบหน้าของเด็กน้อยคนนี้ เธอไม่กล้าพูดอะไรเพราะกังวลว่าเธอจะหลุดขอให้เด็กอยู่ต่อในวินาทีที่ริมฝีปากของเธอขยับ

เวลาผ่านไปชั่วครู่ในที่สุดเด็กน้อยก็ยอมเดินไปตรงประตู

รษิกาอดไม่ได้ที่จะลูบผมเธอ จากนั้นก็จับมือเธอไว้แล้วเดินลงบันไดพร้อมกัน

ตอนนั้นเลอศิลป์ลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับเอามือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขายืนอยู่กลางห้องนั่งเล่น และดูเหมือนพร้อมจะพาไอรดาออกไปจากบ้านหลังนี้ทันทีที่เจอหน้ากัน

รษิกาจับมือของไอรดาไว้แน่นจนเธอก้าวออกไปนอกบ้าน หลังจากนั้นเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “ไปเถอะจ้ะสาวน้อย”

พูดจบเธอก็ปล่อยมือไอรดา

ไอรดาจ้องหน้าพ่อของเธอ ผลัดกับมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ ดวงตาของเด็กน้อยส่องประกายให้เห็นถึงความไม่พอใจและความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง เธอก้าวไปข้างหน้าเพียงแค่สองก้าวก่อนที่เธอจะหันกลับมากอดขาของรษิกาไว้แน่นเป็นการแสดงออกว่าเธอไม่อยากไป

หัวใจของรษิกาแหลกเหลว ตอนแรกเธอยื่นมือออกไปเพราะอยากจะลูบหัวไอรดาเพื่อปลอบใจเด็กน้อย แต่จู่ๆ มือของรษิกาก็ชะงักทันที ก่อนจะเอื้อมไปจับมือไอรดาแทนแล้วค่อยๆ แกะมือเด็กหญิงออกจากขาของเธอ “ทำตัวดีๆ กลับบ้านไปกับคุณพ่อเถอะนะ อีกไม่กี่วันฉันจะต้องยุ่งมากๆ เธอก็รู้นี่นา”

ราวกับว่าเธอรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ไอรดาใช้มือเล็กๆ ของเธอจับกระโปรงของรษิกาไว้แล้วส่ายหัวปฏิเสธออกมาอย่างรุนแรง “ไม่! หนูไม่กลับบ้าน!”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เด็กน้อยพูดออกมา ในขณะเดียวกันดวงตาของเขาก็เปล่งประกายออกมาอย่างประหลาดใจด้วยความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เธอต้องการแม่มากๆ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่อยากจะดูแลเธอเลย…

รษิกาเบนสายตาไปมองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับภาวนาให้เขาพูดอะไรบางอย่างออกมาบ้าง

เลอศิลป์เพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่นด้วยความอดทน เลอศิลป์จ้องมองพวกเขาทั้งสองแต่ดูเหมือนไม่มีเจตนาจะเข้าไปช่วยเลยแม้แต่น้อย

รษิกาละสายตาทันทีเมื่อเห็นสิ่งนั้น ขณะนั้นเธอก็ก้มลงไปดูใบหน้าที่น่ารักของไอรดา

ไอรดาน้ำตาคลอเบ้า ขณะที่เธอทำหน้าบูดบึ้งด้วยความเสียใจพร้อมกับจ้องมองไปที่รษิกาอย่างโหยหา “หนูอยากอยู่กับคุณ!”

สายตาของรษิกาอ่อนลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นเด็กร้องไห้ต่อหน้า เธอจึงพูดออกไปด้วยความอดกลั้นว่า “เป็นเด็กดีนะ ไอวี่ ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน ฉันก็มีความสุขมากๆ ที่ได้อยู่กับเธอเหมือนกัน แต่ช่วงนี้ฉันเหนื่อยและยุ่งมากจริงๆ ถ้าเธออยากจะช่วยฉัน เธอก็ต้องทำตัวดีๆ แล้วกลับบ้านไปกับคุณพ่อของเธอนะ โอเคไหม?”

“หนูอยากอยู่กับคุณรษิกกา…” ไอรดาพึมพำอย่างดื้อรั้นขณะที่เธอกัดปากไปด้วย

ไม่มีใครบอกได้ว่าฉันจะได้เจอกับคุณรษิกาอีกไหม ถ้าเกิดฉันกลับบ้านกับพ่อไปตอนนี้…

เมื่อรษิกามองเข้าไปในดวงตาของไอรดา เธอก็รู้ทันทีเลยว่าเด็กน้อยผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่ แต่ในวินาทีนั้นรษิกาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เธอยังคงนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะยิ้มออกมาพลางพูดว่า “ฉันจะอยู่ที่นี่เสมอ เมื่อไรที่เธอต้องการฉันเธอก็แวะมาหาฉันได้ทุกเมื่อ โอเคไหม?”

แต่ไอรดาไม่ค่อยเชื่อคำพูดเหล่านี้สักเท่าไร

ขณะนั้นเอง เลอศิลป์ก็คาดเดาสถานการณ์ผิด เขาคิดว่ารษิกาพูดออกมาเพื่อไล่ไอรดาออกไปให้พ้น ดังนั้นเขาก็เลยพูดออกมาด้วยความตึงเครียดว่า “ไอรดา ฟ้าศิริสวัสดิ์ ลูกลืมไปแล้วหรือยังไงว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของลูกน่ะ?”

ไอรดาค่อยๆ ก้มหัวลงช้าๆ ก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินกลับไปหาพ่อของเธอทันที