หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 183

เมื่อเป็นเช่นนี้ ประตูบ้านก็ค่อยๆ ปิดลง ร่างของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ชื่อไอรดาได้หายไปจากสายตาของรษิกาทันที

รษิกายังคงคิดถึงเด็กน้อยมาก เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางกลั้นน้ำตาเอาไว้

พวกเขาได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันค่อนข้างนาน และเห็นได้ชัดเลยว่าเด็กคนนี้ค่อยๆ ชื่นชอบเธอและลูกๆ ของเธอ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือการที่มาอยู่บ้านหลังนี้ทำให้อาการป่วยของเธอดีขึ้นตามลำดับอีกด้วย

ถ้าเป็นไปได้รษิกาก็อยากให้ไอรดาอยู่กับเธอต่อ เพราะเธอก็เต็มใจที่จะดูแลไอรดาต่อจนกว่าอาการของเธอจะหายดี ฉันกล้าหวังจะได้ยินเธอพูดเต็มประโยคได้ยังไงกัน...

น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

ขณะที่อชิและเบนนี่เดินลงบันไดตามหลังรษิกาและไอรดามา เด็กๆ ทั้งสองคนรู้ว่าแม่ของพวกเขาเสียใจที่ต้องส่งไอรดากลับบ้าน ซึ่งเด็กทั้งสองคนก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน แต่พวกเขาก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้

อชิและเบนนี่รู้ว่าแม่ของพวกเราเศร้าโศกมากแค่ไหน พวกเด็กๆ จึงโผเข้าไปกอดแม่ไว้พร้อมกับสัญญาว่า “แม่อย่าเศร้าไปเลยนะครับ พวกผมสัญญาว่าจะอยู่กับแม่ตลอดไปนะ”

รษิกากอดเด็กๆ ไว้ในอ้อมแขน หัวใจเธอเริ่มเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นอีกครั้ง

แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจในการแยกจากไอรดา แต่ด้วยงานที่ท้าทายของเธอทำให้เธอไม่สามารถจัดการกับเรื่องอื่นๆ ได้เลย เพราะเธอต้องตั้งใจและทุ่มเทอยู่กับงานทั้งวันอย่างแน่นอน

เมื่อถึงวันชี้ชะตา รษิกาทำกิจวัตรประจำวันของเธอปกติและออกจากสถาบันวิจัยเมื่อถึงเวลาไปรับลูกๆ จากโรงเรียน

ระหว่างทางเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากรณภพ

ทันใดนั้นรษิกาจึงกดรับสาย “ว่าไงรณภพ?”

เสียงของรณภพดูค่อนข้างลำบากใจเล็กน้อยเมื่อเข้าพูดออกมา “คุณพอจะว่างไหม? ผมมีเรื่องอยากจะรบกวนสักหน่อย”

รษิกาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงตอบตกลงที่จะช่วยเหลือเขาโดยที่ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ว่ามาเลย”

คำอธิบายเพียงไม่กี่คำทำให้รษิกาเข้าใจว่ารณภพต้องการให้เธอช่วยอะไร

“เราทั้งสองคนก็ทำงานร่วมกันมาหลายครั้งแล้วตอนที่อยู่ต่างประเทศ และในบรรดาหมอทั้งหมดที่ผมรู้จัก คุณเป็นเพียงคนเดียวที่มีทักษะดีมากที่สุด นั้นเป็นเหตุผลที่ผมหวังให้…” รณภพทิ้งช่องว่างในการพูดเพราะเขาเริ่มลังเลที่จะพูดออกไป

อย่างไรก็ตาม การผ่าตัดเปิดกะโหลกเป็นขั้นตอนที่ยากและเสี่ยงมากที่สุด ดังนั้นศัลยแพทย์ที่ทำการผ่าตัดจะต้องอดทนกับความเครียดที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก

รษิกาไม่มีความจำเป็นต้องรับความเสี่ยงแบบนั้น

เธอรู้ว่ารณภพกังวลว่าเธอจะแบกรับความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้น เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอจึงไม่รีรอให้เขาพูดจนจบประโยคและพูดแทรกขึ้นมาทันทีว่า “ตอนนี้คนไข้อยู่ที่ไหน? ถ้าเป็นไปได้ฉันว่าฉันควรจะเข้าไปตรวจอาการเขาเองสักหน่อย ก็อย่างที่คุณพูดแหละ ว่าฉันมีทักษะและเชี่ยวชาญในด้านนี้ ดังนั้นฉันอาจจะหาทางออกอื่นอีกก็ได้ ใครจะไปรู้? บางทีพวกเราอาจจะไม่จำเป็นต้องผ่าตัดเลยก็ได้นะ ”

รณภพยังคงครุ่นคิดว่าจะพูดอย่างไรดี ขณะที่คำพูดของรษิกาทำให้แววตาของเขาสับสนขึ้นมาทันที

เธอ… เธอยอมช่วยอย่างนั้นเหรอ?