หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1840

เมื่อเลอศิลป์ไปถึงโรงพยาบาล ศศิตานั้นยังคงอยู่ในห้องฉุกเฉิน

การมาถึงของเขาทำให้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลตกตะลึง เขารีบมาตรวจดูศศิตาแล้วยืนยันกับชายหนุ่มว่าเธอจะไม่เป็นไร

“คุณเลอศิลป์ แม่ของคุณได้สติแล้วครับ และสัญญาณชีพต่างๆ ก็เป็นปกติดี เเธอได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ตราบใดที่เธออยู่ในโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการ เธอก็น่าจะไม่เป็นไรครับ!”

เลอศิลป์พยักหน้าและขอบคุณหมอก่อนที่จะเข้าไปตรวจดูศศิตาทันที

สีหน้าของศศิตาดูมึนงง แต่เมื่อเธอเห็นลูกชาย เธอก็ยิ้มออกมาทันที “เลอศิลป์ แม่รถชน แต่โชคดีที่แม่ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงนะ แม่โอเค!”

เมื่อเห็นความเป็นห่วงในแววตาของลูกชาย ศศิตาก็รู้สึกสุขใจอย่างไม่คาดคิด ราวกับว่าผ่านมานานแล้วที่เธอรู้สึกได้รับความใส่ใจจากลูกชายเธอ

เลอศิลป์เข้ามาหาเธอและถามว่าเธอเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า

ศศิตาส่ายหน้า “แม่ไม่เป็นไร หัวแม่กระแทกกับถุงลมนิรภัย โชคดีที่แม่ไม่ได้ขับรถเร็วมากนัก แต่แย่หน่อยที่ซุปน่ะหกหมดเลย…”

“คุณรถชนนะ แต่ยังมาห่วงเรื่องซุปอยู่อีกเหรอ? ทำไมถึงไม่ระวังบ้างเลย?” เอกพลเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาหาภรรยาของเขาอย่างรีบร้อน เขาคว้ามือเธอไว้และตรวจดูเธออย่างเป็นห่วง เขากังวลว่าจะมีอะไรผิดพลาดระหว่างการตรวจ

เมื่อเห็นท่าทีตื่นกลัวของสามี ศศิตาก็ยิ่งรู้สึกดีใจและพูดพลางยิ้ม “ฉันไม่เป็นไรเลย ฉันไม่ได้ดูให้ดี ก็เลยรถชน อ้อ แม่ขอโทษเรื่องรถรษิกาด้วยนะ!”

เลอศิลป์พูดทันทีว่า “แม่ครับ รถนั่นไม่สำคัญเลย! เราซื้อคันใหม่เมื่อไรก็ได้ แต่แม่ล่ะ? แม่ไม่ได้พักผ่อนให้มากพอจนเสียสมาธิในการขับรถเหรอครับ?”