หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1841

บางที อาจจะเป็นเพราะผลจากซุปที่ศศิตาทำ แต่รษิกาก็นอนหลับได้ดีมาก และความเจ็บปวดของเธอก็ลดลงไปมากด้วย

ไม่นานนัก เลอศิลป์ก็โทรมา และตอนนั้นเองที่เธอได้รู้ว่าศศิตาประสบอุบัติเหตุรถชน

หลังจากนั้น เขาก็กลับมาที่คฤหาสน์

เขาถามรษิกาด้วยความกังวล “คุณไม่ได้ใช้รถตั้งแต่เมื่อไร? ได้ส่งมันไปซ่อมบ้างหรือเปล่า?”

ตอนนั้นเองที่รษิกาจำได้ว่าศศิตาเอารถเธอไปใช้ในวันนี้!

มันช่างบังเอิญที่คุณนายศศิตารถชนแบบนี้

เธอเชื่อการตัดสินใจของเลอศิลป์และคิดอย่างระมัดระวัง “ฉันไม่ได้เอารถเข้าอู่ในช่วงนี้เลย! ฉันเพิ่งขับรถคันนั้นเมื่อวานนี้ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเบรคทำงานไม่ดีเลยนะ!”

“ปกติคุณจอดรถไว้ที่ไหน? ช่วงนี้ได้ให้ใครยืมรถไปบ้างหรือเปล่า?” เลอศิลป์ถามอย่างรอบคอบ

มีคนบางคนกำลังตั้งเป้ามาที่เธอ และเขาก็ไม่อาจมองข้ามเบาะแสใดๆ ได้

ตารางงานในช่วงนี้ของรษิกานั้นแน่นอนมาก ดังนั้นเธอจะอยู่บ้านหรือไม่ก็ที่สถาบันวิจัยในทุกวัน มีบ้างที่เธอไปโรงพยาบาลหรือที่บริษัท เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งและเล่าแผนการเดินทางของเธอในช่วงสามวันที่ผ่านมาให้เขาฟัง และเธอก็ไม่ได้ให้ใครยืมรถของเธอด้วย

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “มีคนไปยุ่งกับเบรครถของคุณ ฟังนะ ให้ลลิตากับเมธินีจัดหาคนมาเช็คกล้องวงจรปิดที่ลานจอดรถที่คุณเอารถไปจอดในช่วงเจ็ดวันมานี้หน่อย”

“แล้วตอนนี้คุณนายศศิตาโอเคไหมคะ? ฉันจะไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล!” รษิกาพยักหน้าแต่ก็ยังถามอาการของศศิตา

“ไม่ต้องห่วงนะ แม่ผมไม่เป็นไร แม่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว และพ่อก็ดูแลแม่อยู่ โชคดีที่แม่ผมเป็นคนขับเอง ก็เลยขับช้า ถ้าเป็นคุณขับไปสักเจ็ดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ไม่ได้สี่สิบกิโลเมตรแบบที่แม่ขับ ความเสียหายหรือการบาดเจ็บก็คงจะต่างจากนี้ไปอย่างสิ้นเชิง!”

เลอศิลป์รู้ว่าถ้ารษิกาเป็นคนขับรถในวันนี้ เธอคงจะบาดเจ็บร้ายแรงในอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเขาแล้ว รษิกาเองก็รู้สึกกลัวเหมือนกัน

เธอโทรหาลลิตาและเมธินีทันที เพื่อให้พวกเธอช่วยตรวจสอบภาพจากกล้องวงจรปิด

นี่มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญจริงๆ งั้นเหรอ?