หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 185

กว่าเธอจะรู้ตัว การผ่าตัดก็กินเวลาไปเกินเจ็ดชั่วโมงแล้ว

ในตอนนั้นเด็กคนอื่นในโรงเรียนก็คงจะกลับบ้านกันหมดแล้ว เว้นก็แต่เด็กๆ สามคนที่เหลือ

ถึงแม้ว่าไอรดาจะย้ายออกจากบ้านไปแล้ว แต่อชิและเบนนี่ก็ยังคงปฏิบัติตัวกับเธอแบบเดียวกันกับตอนที่เธออยู่กับพวกเขา

เด็กชายทั้งสองสังเกตว่ายังไม่มีใครมารับไอรดา พวกเขาก็เลยชวนเธอไปเล่นกันที่กระบะทรายในสนามเด็กเล่น และร่วมมือกันสร้างปราสาททรายที่สวยงามด้วยความสนุกสนาน

เมื่อเลอศิลป์ปรากฎตัวขึ้น เขาเห็นว่าเด็กทั้งสามคนกำลังเล่นอยู่ในกระบะทราย เสียงหัวเราะของพวกเขาดังไปทั่วทั้งสนามเด็กเล่นภายในโรงเรียน

“ไอวี่” เลอศิลป์พูดขึ้น เขารอเวลาจนเด็กทั้งสามคนเล่นกันเสร็จก่อนที่จะเรียกลูกสาวของเขา

แต่ไอรดายังไม่อยากกลับบ้าน เธอจ้องมองเพื่อนทั้งสองคนอย่างไม่ละสายตาแม้ว่าจะมีเสียงเรียกจากพ่อของเธอแล้วก็ตาม

เลอศิลป์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพลางหันไปถามอชิและเบนนี่ว่า “แม่ของพวกเธอไปไหน?”

เด็กชายทั้งสองคนไม่ชอบเขา แต่ก็ยังลุกขึ้นยืนด้วยความสุภาพ

เด็กแฝดไม่อยากตอบคำถามของเลอศิลป์ อชิทำหน้าบึ้งตึงพร้อมทั้งหันไปด้านข้างและมองปราสาททรายเล็กๆ ที่พวกเขาสร้างกันไว้ก่อนหน้านี้

ในทางกลับกัน เบนนี่มีสีหน้าที่ไร้เดียงสาและตอบเขากลับไปว่า “วันนี้แม่มีผ่าตัดสำคัญที่ต้องทำ ผมว่าน่าจะมีปัญหาอะไรแน่ๆ เพราะแม่ยังไม่มารับเราเลย ”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็หันหน้ามาหาอชิและเห็นว่าเขากำลังทำหน้าบูดบึ้ง เบนนี่จึงรีบพูดเสริมต่อไปอีกว่า “เอ้อ แต่ว่า… แม่น่าจะกำลังมาแล้วล่ะ ลาก่อนนะครับคุณเลอศิลป์ บ๊ายบายนะไอวี่”

เลอศิลป์พยักหน้าตอบรับ เขายื่นมือไปคว้ามือไอรดาแล้วกำลังจะเดินออกไป แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงัก

ไอรดาก้มหน้าลงพร้อมกับเดินถอยออกไปสองก้าว เธอไปหยุดยืนอยู่ข้างหลังของอชิและเบนนี่พลางส่ายหัวใส่พ่อของเธอ

เด็กแฝดรู้ว่าไอรดาไม่ยอมไปเพราะยังอยากอยู่กับพวกเขา จึงทำให้อชิและเบนนี่ต้องหันกลับมาปลอบใจเธอ

แต่ไม่ว่าจะพยายามพูดหรือโน้มน้าวจิตใจให้เธอกลับบ้านมากแค่ไหนก็ไม่เป็นผล ไอรดายังคงยืนกรานและส่ายหัวปฏิเสธทุกสิ่ง อีกทั้งเธอยังทำท่าทางดึงกระเป๋าของทั้งสองหนุ่มไว้แน่นและพูดว่า “อยู่ด้วยกัน”

ไอรดาค่อนข้างจะต่อต้านเลอศิลป์ นับตั้งแต่วันที่เขาพาเธอออกจากบ้านของรษิกา เด็กหญิงคนนี้ร้องไห้ให้กับทุกเรื่องที่เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งการกระทำเหล่านี้ทำให้เลอศิลป์ยอมแพ้ เขาไม่กล้าที่จะบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นเขาก็เลยไม่มีทางเลือกนอกจากยอมพยักหน้าพลางพูดว่า “ได้ ฉันจะรออยู่ที่นี่กับพวกเธอนะ”

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์อยู่ใกล้ๆ เด็กๆ ทั้งสามคนก็ไม่สามารถเล่นอะไรได้อย่างอิสระเหมือนก่อนหน้านี้ สิ่งที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้คือนั่งรอเงียบๆ บนม้านั่งเท่านั้น