หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 186

เมื่อรษิกาออกมาจากห้องผ่าตัดท้องฟ้าข้างนอกก็มืดลงเสียแล้ว

เธอมองดูท้องฟ้ายามค่ำคืนก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องไปรับลูกๆ ที่โรงเรียน เธอจึงรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมุ่งตรงไปยังโรงเรียน

บริเวณทางเข้าโรงเรียน เธอสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงและยืนถัดไปจากม้านั่งที่มีเด็กๆ ทั้งสามคนกำลังก้มหน้าก้มตาทานแฮมเบอร์เกอร์ด้วยความเอร็ดอร่อย

รษิกาอดไม่ได้ที่จะตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพเช่นนั้น

ดูเหมือนกันว่าเลอศิลป์จะเห็นแล้วว่าเธอจ้องมองมาที่พวกเขา เขาจึงเงยหน้ามองรษิกาแต่ไม่นานก็หลบสายตาไปหาเด็กๆ ก่อนที่จะเอ่ยอะไรบางอย่างกับพวกเขา

จากนั้นไม่นานเด็กทั้งสามคนก็หันหน้ามาหาเธอพร้อมกัน พวกเขาวิ่งกรูเขาไปหารษิกา ขณะที่ในมือของแต่ละคนมีแฮมเบอร์เกอร์ที่กินไปแค่ครึ่งชิ้น

รษิการู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่เธอมาสายก่อนที่จะย่อตัวลงแล้วลูบหัวเด็กๆ “แม่ขอโทษนะที่มาช้า”

อชิและเบนนี่ชินกับการมาสายของเธอ พวกเขาจึงไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองใจอะไรเลย เด็กๆ ส่ายหัวเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด แต่กลับกันเด็กๆ รู้สึกเป็นห่วงเธอมากกว่าเสียอีก “แม่ วันนี้แม่ทำงานตลอดทั้งวันเลยเหรอครับ? เหนื่อยไหม?”

“ไม่เท่าไรจ้ะ” รษิกาตอบกลับพลางยิ้มกว้างให้กับเด็กๆ

แต่แม้ว่าเธอจะบอกเด็กๆ ไปว่าไม่เหนื่อย แต่ร่างกายของเธอก็ดูอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด

ถ้าไม่ใช่เพราะอชิและเบนนี่ เธอก็คงไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขนขึ้นด้วยซ้ำ

เมื่อหลายปีก่อนในตอนที่เธอคลอดลูกเธอมีภาวะแทรกซ้อนหลายอย่างจึงทำให้เธอเสียเลือดจำนวนมาก สิ่งเหล่านี้เลยส่งผลให้เธออ่อนแอและไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเหนื่อยล้าทุกครั้งหลังจากที่ทำการผ่าตัดเป็นระยะเวลานาน และเธอจำเป็นที่จะต้องพักผ่อนให้มากเพื่อพักฟื้นร่างกายของตัวเอง

“ทำไมไอวี่ถึง…?” รษิกาเอ่ยถามขณะที่เธอจ้องมองที่ไอรดาด้วยความสับสน

เลอศิลป์มารับเธอแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ยอมกลับบ้านล่ะ? หรือว่า… เขาอยู่เป็นเพื่อนอชิและเบนนี่ตามมารยาทเท่านั้นเอง?

อารมณ์และความคิดต่างๆ วิ่งวนอยู่ในหัวของรษิกาเมื่อเธอคิดเช่นนั้น