หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 187

เมื่อกลับมาที่บ้าน พวกเขาก็เห็นว่าลิสากำลังรอทุกคนให้กลับมารับประทานอาหารเย็นอยู่

เมื่อเห็นทุนคนเดินเข้ามาในบ้าน ลิสาจึงรีบเขาไปหาพวกเขาทันทีพร้อมกับถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้นคะ? ทำไมพวกคุณถึงกลับบ้านช้าผิดปกติ?”

รษิกายิ้มขึ้นพร้อมทั้งตอบกลับไปว่า “ไม่มีอะไรหรอก ฉันทำงานเลยเวลาน่ะ ช่วยดูแลเด็กๆ ให้ทีนะ ฉันเหนื่อยและอยากขึ้นไปนอนก่อน”

เมื่อลิสาเห็นว่ารษิกามีท่าทีอ่อนล้ามาก เธอจึงตอบตกลงจะดูแลเด็กๆ ให้รษิกาทันที

รษิกาพูดคุยกับลูกๆ ของเธอนิดหน่อยก่อนที่จะเดินไปที่ห้องของตัวเอง

ในเช้าวันต่อมา เมื่อลิสาทำอาหารเช้าเสร็จแล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ยังไม่เห็นหน้ารษิกาเลย

แต่กลับกันเด็กทั้งสองคนเดินลงมาข้างล่างแล้ว วันนี้พวกเขาถึงกับแต่งตัวกันเองอีกด้วย

“เด็กๆ กินไปก่อนเลยนะ ฉันจะไปดูแม่ของพวกเธอหน่อย” ลิสารู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานรษิกาดูเหนื่อยล้ามากแค่ไหน

อย่างไรก็ตามเด็กทั้งสองคนก็ห้ามเธอไว้ทันทีเมื่อได้ยินในสิ่งที่เธอพูด “ไม่ต้องเป็นห่วงมากหรอกครับ แม่มักจะเหนื่อยล้าเสมอหลังจากผ่าตัดเสร็จ ให้แม่ได้นอนก่อนก็ได้ครับแล้วตอนบ่ายป้าลิสาค่อยไปปลุกแม่นะครับ”

ลิสาทำท่าทีลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะยอมทำตามที่เด็กๆ บอก

เธอรอให้เด็กๆ รับประทานอาหารเช้าจนเสร็จจากนั้นก็เดินทางไปส่งพวกเขาที่โรงเรียน

กว่าลิสาจะกลับถึงบ้านเวลาก็ล่วงเลยไปมากแล้ว แต่รษิกาก็ยังคงนอนหลับอยู่

ขณะนั้นลิสาจึงตัดสินใจว่าเธอจะไม่เข้าไปรบกวนรษิกา เธอต้มข้าวโอ๊ตเตรียมไว้ให้รษิกาทานหลังจากที่เธอตื่นนอน

หลังจากที่รษิกาตื่นนอนและเหลือบไปเห็นนาฬิกา เธอก็ลุกจากที่นอนทันที

สิบเอ็ดโมงแล้ว! เด็กๆ ไปโรงเรียนสายแน่เลย!

เธอกำลังจะใช้เท้าเตะผ้าห่มออกจากตัว แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเธอได้จ้างแม่บ้านไว้ ซึ่งเด็กๆ ก็คงจะไปโรงเรียนกันแล้ว

น่าแปลกที่รษิกายังคงรู้สึกเหนื่อยล้าอยู่แม้จะได้พักผ่อนเป็นเวลานานแล้วก็ตาม

เธอนอนอยู่บนเตียงสักพักก่อนที่จะมีคนเดินมาเคาะประตูห้อง

“คุณรษิกาคะ ตื่นแล้วเหรอ?” ลิสาถามขึ้น เธอรอรษิกามาตั้งแต่เช้าด้วยความเป็นห่วง เธอจึงรีบมาถามรษิกาทันทีที่เห็นว่าเวลาล่วงเลยมาถึงสิบเอ็ดโมงแล้ว

รษิกาตอบกลับไปว่า “ใช่ค่ะ ฉันตื่นแล้ว กำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงของเธอนั้นแหบพร่ามากเพียงใดจนกระทั่งเธอพูดจบ

ฉันเป็นไข้เหรอ?

แต่รษิกาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เธอลุกจากเตียงนอนทันทีและไปอาบน้ำให้ตัวเธอรู้สึกสดชื่นก่อนที่จะลงไปข้างล่างเพื่อรับประทานอาหาร แต่เธอก็รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากเมื่อลุกขึ้นเดิน

“คุณรษิกาคะ ทำไมหน้าของคุณถึงแดงขนาดนี้?” ลิสาถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจขณะที่เธอกำลังเสิร์ฟข้าวโอ๊ตที่เธอทำตั้งแต่เช้าให้รษิกา

รษิกาขมวดคิ้วขึ้นพร้อมกับเอ่ยออกมาว่า “ฉันคิดว่าอาจจะเป็นไข้ เธอช่วยหายาให้หน่อยนะ”

ด้วยความตกใจ ลิสาจึงรีบหายาให้รษิกาโดยทันที

แม้ว่าตัวเธอจะไม่ค่อยอยากทานอาหารสักเท่าไร แต่เธอก็ต้องบังคับตัวเองให้ทานให้หมดก่อนที่จะกลับขึ้นไปยังห้องของตัวเองเพื่อพักผ่อน

รษิกาไม่คาดคิดมาก่อนว่าตัวเองจะป่วยง่ายถึงเพียงนี้ ฉันเข้าไปผ่าตัดเพียงแค่ครั้งเดียว แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะเหนื่อยมากถึงเพียงนี้ ฉันอ่อนแอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ?

อาจจะเป็นเพราะว่าเธอมีไข้ จิตใจของเธอก็เลยฟุ้งซ่าน

ความคิดต่างๆ แล่นเข้ามาในหัวของเธอสักพักก่อนที่เธอจะเผลอหลับไปอีกรอบ

ในคืนนั้นลิสาสังเกตเห็นว่ารษิกายังคงพักผ่อนอยู่ และเดาได้ว่าเธอคงยังไม่หายดี ดังนั้นเธอจึงไปโรงเรียนเพื่อรับเด็กทั้งสองคนแทนรษิกา

เมื่อเธอไปถึงโรงเรียน เธอก็พบว่าไอรดาอยู่ท่ามกลางเด็กๆ ทั้งสองคน ความผิดหวังแผ่ซ่านในใจของไอรดาทันทีที่เห็นลิสาอยู่ตรงนั้น

อชิและเบนนี่รู้ว่าไอรดาคิดถึงแม่ของพวกเขามาขนาดไหน เธอกังวลจนไม่อยากจะกลับบ้านเหมือนเมื่อวันก่อนแน่ๆ เช่นนั้นเด็กชายคนหนึ่งก็เลยพูดถามขึ้นว่า “แม่อยู่ไหนครับ?”

ลิสาเป็นห่วงรษิกาเนื่องจากเธออยู่บ้านเพียงคนเดียว แต่เมื่อได้ยินคำถามมันทำให้ลิสาขมวดคิ้วขึ้นด้วยความกังวล “คุณรษิกาป่วยค่ะ ตอนนี้เธอกำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ป้าว่าเรารีบกลับบ้านกันเถอะนะคะ”

เด็กชายทั้งสองคนรู้สึกกระวนกระวายใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เด็กๆ คิดว่าแม่ของพวกเขาจะฟื้นตัวเป็นปกติเมื่อเธอได้พักผ่อน แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่าเธอจะเหนื่อยมากจนถึงขั้นล้มป่วยไปได้