หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 188

ไอรดาไม่ยอมกลับบ้านกับเขาเพราะเธออยากเจอรษิกาก่อน ทำให้เลอศิลป์ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรออยู่แถวนั้น

เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้ยินข่าวเช่นนี้

ไอรดามองเลอศิลป์อย่างกังวลและคว้าแขนเสื้อเขาไว้ “คุณรษิกา…”

เลอศิลป์รู้ว่าลูกสาวเขาอยากจะถามอะไร เขาจึงช่วยเธอพูดต่อจนจบ “เกิดอะไรขึ้นกับคุณรษิกา?”

ลิสาผู้ที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็บอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกับรษิกา “คุณรษิกาดูไม่สบายตั้งแต่เธอกลับบ้านเมื่อคืนแล้วค่ะ ตอนแรกฉันคิดว่าเธอเหนื่อยจากงาน แต่พอฉันไปเช็คดูเธออีกทีตอนกลางวัน เธอก็มีไข้ค่ะ ตอนนี้ฉันต้องขอตัวกลับไปดูแลเธอก่อนนะคะ”

จากนั้นเธอจูงมือเด็กแฝดกลับไป

อชิและเบนนี่ออกไปอย่างรวดเร็วและไม่ทันได้บอกลากับไอรดาด้วยซ้ำ

ดวงตาของไอรดาเริ่มโศกเศร้า เธออดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำออกมาด้วยเสียงเบาๆ ว่า “คุณรษิกา…”

เลอศิลป์มองเด็กหญิงตัวน้อยและลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นเขาขอให้คนขับรถขับตามลิสาไปเพื่อที่พวกเขาจะได้ไปเยี่ยมรษิกา

ฝาแฝดเป็นห่วงแม่พวกเขาเลยวิ่งตรงเข้าไปที่ห้องเธอ พวกเขาไม่พูดอะไรสักคำแม้เลอศิลป์จะเข้ามาในบ้าน

ลิสาไม่ได้ห้ามเลอศิลป์และไอรดาขึ้นไปข้างบนเหมือนกัน

รษิกาตื่นขึ้นมาเมื่อคู่แฝดเปิดประตูห้อง เธอลืมตาและเห็นตาสองคู่จ้องมาที่เธอ

“แม่ครับ แม่เป็นยังไงบ้างครับ? แม่ต้องไม่สบายมากๆ แน่เลย” อชิแตะที่หน้าผากเธอและตกใจกับความร้อนนั้น

รษิกาตอบโต้ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “แค่เป็นไข้เอง พอแม่นอนเยอะๆ เดี๋ยวมันก็หายไปเองแหละ”

ทันใดนั้น เธอได้ยินเสียงเด็กหญิงตัวน้อย “คุณรษิกา…”

รษิกาชะงักไปเล็กน้อย เธอหันไปเห็นไอรดากำลังงอแงที่ปลายขอบเตียงและมองรษิกาด้วยสายตาที่เป็นห่วง

ไอวี่เหรอ? ทำไมเธอถึงอยู่ตรงนี้? ด้วยสัญชาตญาณของรษิกา เธอมองไปทางประตูและเห็นชายหนุ่มร่างเพรียวยืนอยู่ตรงนั้น

หลังจากสบตากับเธอ ชายคนนั้นขมวดคิ้วและเดินเข้ามาในห้อง “มีไข้สูงเหรอ?”

ด้วยอารมณ์หลากหลายพลุ่งพล่านในใจของเธอ รษิกามองไปทางอื่นและพูดอย่างใจเย็น “ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก ฉันเป็นหมอ ฉันรู้จักร่างกายของฉันดี เดี๋ยวอาการฉันก็ดีขึ้นเมื่อได้นอนเต็มอื่ม”

ลิสาอดไม่ได้ที่จะโต้แย้ง “คุณนอนมาเกือบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นเลย ทำไมคุณถึงไม่ไปโรงพยาบาลคะ?”

ชายหนุ่มหรี่ตาลงด้วยความสงสัย

รษิกากำหมัดแน่นมาสักพักแล้ว แต่เธอก็มึนหัวมากจนคิดไม่ออกว่าจะปฏิเสธคำแนะนำนั้นอย่างไรดี

เธอรู้ว่าตัวเองมีไข้สูง ความจริงแล้ว เธอรอลิสากลับมาถึงที่บ้านก่อน พวกเขาจะได้ไปโรงพยาบาลด้วยกัน แต่เธอไม่คาดคิดว่าเลอศิลป์จะมาที่นี่ด้วย

อชิและเบนนี่ก็เป็นห่วงแม่พวกเขาเช่นกัน “แม่ครับ พวกเราจะไปโรงพยาบาลกับแม่ด้วย แม่ต้องดีขึ้นแน่ๆ ตอนที่หมอฉีดยาให้ แม่ชอบฉีดยาให้พวกผมตอนที่พวกผมมีไข้นี่นา”

จากนั้นคู่แฝดจับมือรษิกาและช่วยเธอลุกขึ้นนั่งที่เตียง

ไอรดาหงุดหงิดมากจนตาเธอแดงก่ำ

พอได้เห็นว่าเด็กๆ เป็นห่วงเธอมากแค่ไหน รษิกาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเชื่อพวกเขา เธอพยักหน้าและมองลิสา “เธอไปโรงพยาบาลกับฉันได้ไหม?”

เหล่าแฝดยังคงยืนกรานที่จะไปกับเธอ แต่เธอห้ามพวกเขาด้วยสีหน้าไม่เห็นด้วย “พวกลูกแค่อยู่บ้านและพักผ่อนนะ โอเคไหม? เดี๋ยวแม่จะรีบกลับมา”

เธอไม่อยากให้ลูกๆ ของเธอออกไปข้างนอกในเวลานี้

ก่อนที่ลิสาจะตอบตกลง เสียงทุ้มของเลอศิลป์ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “ผมพาไปเอง ลิสาอยู่บ้านดูแลพวกเด็กๆ เถอะ”