หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 189

หลังจากได้ยินข้อเสนอของเขา รษิกาก็กังวลเล็กน้อย

เธออยากจะอยู่ให้ห่างจากเลอศิลป์ แต่เธอต้องยอมรับว่านั่นเป็นทางออกที่ดีที่สุด

ไม่กี่วินาทีต่อมา รษิกาพยักหน้า “ขอบคุณนะ”

เลอศิลป์พยักหน้ากลับ

หลังจากบอกให้อชิและเบนนี่เขยิบออกไปข้างๆ แล้ว เธอก็ลุกขึ้นจากเตียง

แต่ก่อนที่เธอจะยืนขึ้น หัวของเธอเริ่มหมุน เธอโซเซและกดมือเธอไว้ที่เตียงเพื่อทรงตัว

“ให้ฉันช่วยนะคะ” ลิสาเดินเข้ามาคว้าแขนรษิกาทันที

รษิกาหน้ามืดไประยะหนึ่ง พอการมองเห็นของเธอกลับมาดีขึ้นในไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็ตอบรับด้วยการพยักหน้าอย่างอ่อนเพลีย

เด็กน้อยทั้งสามคนก็ลุกขึ้นและเดินเคียงข้างเธอไปด้วยเช่นกัน

รษิกาอ่อนแอมากจนต้องพิงลิสาไว้ในขณะที่เธอเดิน แม้แต่ลิสาเองยังช่วยเธอได้ลำบากมาก

พอเด็กทั้งสามคนเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็อยากจะช่วยด้วย ก่อนที่พวกเขาจะยื่นมือเข้าไปช่วย ร่างที่สูงดั่งหอคอยก็เข้ามาขวางทางพวกเขา

เลอศิลป์ยืนอยู่ด้านหน้าลิสาและขมวดคิ้ว “ผมช่วยเอง คุณไปดูแลเด็กๆ เลย”

ก่อนที่รษิกาจะโต้ตอบ เลอศิลป์เอามือโอบเอวเธอและอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาทันที

ในตอนนั้น รษิกายังคงมึนหัวอยู่เพราะเธอมีภาวะสมองล้า พอเธอได้สติกลับมา เธอก็พยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่เป็นผล เห็นได้ชัดว่าเลอศิลป์ควบคุมสถานการณ์ไว้ได้อยู่หมัด

รษิกาไม่มีทางเลือกนอกจากหยุดขัดขืน เธอขมวดคิ้วชนกันและแสดงออกอย่างสิ้นหวัง “ปล่อยฉันลงเถอะ ฉันเดินเองได้”

คำขอของเธอไม่เป็นผล เลอศิลป์หันไปหาลิสาและบอกว่า “ช่วยหาอะไรให้เด็กๆ กินด้วยนะ พวกเขาไม่ได้กินอะไรเลย แล้วก็พาพวกเขาเข้านอนก่อนได้เลยถ้าพวกผมกลับมาช้า”

ลิซาตอบตกลง