หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 190

รษิกานอนหลับมาตลอดทาง

เธอไม่ตื่นเลยแม้พวกเขาจะถึงโรงพยาบาลแล้ว

เลอศิลป์ลังเลสักพักและตัดสินใจไม่ปลุกรษิกาขึ้นมา หลังจากสั่งให้คนขับเปิดประตูรถ เขาเอาเสื้อโค้ทคลุมรษิกาไว้และอุ้มเธอออกมาจากรถ

แผนกฉุกเฉินเป็นแผนกเดียวที่มีเจ้าหน้าที่อยู่เวรเนื่องจากพวกเขามาถึงกันดึกแล้ว

หลังจากลงทะเบียนที่เคาน์เตอร์เสร็จแล้ว เขาก็อุ้มรษิกาตรงไปที่แผนกฉุกเฉิน

รษิกาตื่นขึ้นมาเมื่อพวกเขาเข้าไปในแผนกนั้น ใช้เวลาสักพักหนึ่งเธอถึงจะรู้ว่าเธออยู่ในอ้อมแขนของเลอศิลป์ และมีหมอมองพวกเขาอยู่จากฝั่งตรงข้าม

สีหน้ารษิกาแดงซ่านขึ้นมาทันที แต่ไม่มีใครบอกได้ว่าเธอหน้าแดงเพราะพิษไข้ทำให้ใบหน้าของเธอแดงเช่นนั้นหรือเปล่า

“วางฉันลง!” เธอบอกเลอศิลป์ด้วยความอับอาย

เลอศิลป์ที่กำลังฟังหมออธิบายอาการของรษิกา ก็เห็นว่าเธอตื่นแล้วตอนที่ได้ยินเสียงของเธอ เขาเหลือบมองรษิกาแต่ก็ไม่ปล่อยเธอไป

รษิกาที่ได้ยินเสียงของหมอ เธอเงียบไม่พูดอะไรและคลุมตัวเองไว้ในเสื้อโค้ทเพื่อเลี่ยงความอับอาย

หน้าอกของเลอศิลป์อบอุ่นมากจนรษิกาเผลอหลับไปอีกครั้ง

เธอได้ยินเสียงหมอกับคำถามเลอศิลป์ไม่ชัดมากนัก เขาไม่จำเป็นต้องถามคำถามเหล่านั้นละเอียดมากก็ได้ ฉันรู้ดีว่าหมอจะบอกอะไรบ้าง

หลังจากปรึกษากับหมอเสร็จแล้ว เลอศิลป์ก็ปลุกเธอ

เขาวางเธอที่เตียงและพูดว่า “คุณจำเป็นต้องให้น้ำเกลือนะ คืนนี้คุณเลยต้องนอนที่โรงพยาบาล”

มาถึงตอนนี้ รษิกามีหลากหลายอารมณ์ท่วมท้นอยู่ในใจ

เธอเหลือบมองนาฬิกาและเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันนอนหลับเยอะขนาดนี้ เป็นห่วงพวกเด็กๆ จังว่าจะนอนหลับสนิทเหมือนกันไหม

รษิกาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ลังเลที่จะส่งข้อความไปหาลิสา ฉันอาจจะไปรบกวนเวลานอนของเธอถ้าฉันส่งข้อความไปเวลานี้

เธอคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะวางโทรศัพท์ลง

หลังจากนอนที่โรงพยาบาลมาไม่กี่ชั่วโมง รษิการู้สึกดีขึ้นมากๆ

เธอแตะที่หน้าผากตัวเองและรู้สึกว่าไข้ก็ลดลงเช่นกัน