หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 191

เลอศิลป์เป็นคนตื่นง่าย เพียงเขาได้ยินเสียงก๊อกแก๊กเบาๆ เขาก็ลืมตาขึ้นมาและเห็นว่าคนป่วยตื่นขึ้นมาแล้ว

เธอวางฝ่ามือไปที่หน้าผากตัวเอง เหมือนกำลังจะตรวจดูอุณหภูมิ

“คุณเป็นยังไงบ้าง? ยังมีไข้สูงอยู่ไหม?” เลอศิลป์ลุกขึ้นและเดินมาที่เตียง

รษิกาไม่ขยับตัวก่อนที่จะค่อยๆ จัดแจงตัวเอง เธอพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากๆ เลย ขอบคุณนะ และขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาลำบากในคืนนี้”

สีหน้าเลอศิลป์สลดใจเมื่อเห็นท่าทีห่างเหินของเธอ แต่เขาก็รีบซ่อนความไม่พอใจของเขาไว้เมื่อคิดได้ว่าเธอไม่สบายอยู่ “จนตอนนี้คุณก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย หิวไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย

พอเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา รษิกาก็รู้ตัวว่าเธอกำลังหิวอยู่

นอกจากอาหารกลางวันที่เธอกินไปไม่กี่คำ เธอก็ไม่ได้กินอะไรเลยมาทั้งวันเพราะไข้ของเธอทำให้ไม่อยากอาหารเลย

และเป็นอีกครั้งที่เธอไม่เต็มใจที่จะเป็นหนี้บุญคุณเขา

พอเธอกำลังจะบอกปฏิเสธกับเขา ท้องที่ว่างเปล่าของเธอได้ร้องโครกครากขึ้นมา

แก้มของรษิกาแดงในทันที เธอสงบสติอารมณ์และตอบ “ฉันรู้สึกไม่อยากกินอะไรตอนดึกดื่นขนาดนี้แล้ว”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและออกไปจากห้องคนไข้ทันที

พอได้ยินเสียงประตูปิดข้างหลังเธอ รษิกาหันไปมองแต่ก็พบว่าเลอศิลป์เดินหายไปแล้ว

สิบนาทีต่อมา เขากลับมาพร้อมกับชามข้าวโอ๊ตร้อนๆ

“ในเวลานี้มันมีตัวเลือกไม่เยอะมาก ผมทำได้แค่นี้โดยใช้ไมโครเวฟของโรงพยาบาลน่ะ หวังว่าคุณจะไม่ถือสาอะไรนะ”

รษิกาตกใจกับการกระทำของเขา

เมื่อถึงเวลาที่เธอได้สติกลับมา เขาก็ปรับเตียงของเธอแล้วและวางข้าวโอ๊ตบดไว้ตรงหน้าเธอ

“ขอบคุณนะ” เธอลุกขึ้นและตักมันเข้าปาก