หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 192

เมื่อรษิกากินข้าวโอ๊ตเสร็จแล้ว เลอศิลป์ก็จัดเตียงให้เธอและเก็บชามไปโดยอัตโนมัติ

ทั้งคู่จ้องกันอยู่นานโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ กลายเป็นความเงียบเหล่านั้นที่เป็นคนพูดแทนพวกเขาเอง

รษิกานอนพักมาทั้งวัน ทำให้ยากที่จะหลับอีกครั้ง ถึงกระนั้น เธอก็ยังหลับตาลง เพราะไม่อยากพูดคุยกับเลอศิลป์

ในอีกด้านหนึ่ง เลอศิลป์เหนื่อยล้ามาทั้งวัน และความง่วงก็ค่อยๆ คลืบคลานหาเขา และในชั่วพริบตาเดียว เขาก็ผล็อยหลับไป

นาทีต่อมา เสียงหายใจที่เป็นจังหวะอันแผ่วเบาเป็นเพียงเสียงเดียวที่ดังอยู่ในห้องคนไข้

รษิกาลืมตามาช้าๆ และมองไปทางเลอศิลป์

เสื้อแจ็กเก็ตของเขาวางอยู่บนผ้าห่มเธอ เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตบางๆ ที่ตัวเขา เขากอดอกตัวเองไว้ ดูเหมือนเป็นการพักผ่อนที่ลำบากเหมือนกัน

รษิกาลังเลเล็กน้อยก่อนที่เธอจะตัดสินใจลุกขึ้นและเดินไปหาเขาเงียบๆ เธอหยิบเสื้อแจ็กเก็ตมาจากเตียง และคลุมตัวเขาไว้ช้าๆ

อารมณ์ที่แสนยุ่งเหยิงคืบคลานเข้ามาในใจเธอเมื่อเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาใกล้ขนาดนี้

ยังคงเป็นใบหน้าอันคมคายเหมือนหกปีที่แล้วเลย แต่ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงที่หลงรักเขาแบบเมื่อก่อนแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขามองฉันยังไง และฉันจะไม่หาคำตอบกับเรื่องนี้ด้วย ฉันแค่อยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขพร้อมกับเด็กน้อยทั้งสองคนของฉัน

ทันใดนั้น รษิการู้สึกโล่งใจขึ้นมา เธอเดินมาอีกฝั่งของห้องเพื่อปิดไฟ จากนั้นก็กลับไปที่เตียง

พอเธอหลับตาลง หลากหลายความคิดก็วิ่งเข้ามาในหัวเธอ ทำให้เธอนอนไม่หลับสักที

ในทางกลับกัน เสียงแผ่วเบาจากเตียงก่อนหน้านี้ปลุกให้เลอศิลป์ตื่นขึ้นมา ด้วยความที่เขาเป็นคนที่ตื่นง่ายอยู่แล้ว แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าเธอตรงมาหาเขา เขาก็เลือกจะไม่ลืมตาและแกล้งทำเป็นหลับอยู่

หลังจากนั้นเธอก็มาหยุดตรงหน้าเขา และเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจางๆ ที่อบอวลมาจากร่างกายเธอ

เนื่องจากความใกล้ชิด กลิ่นนั้นทำให้ใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ และลมหายใจก็ไม่เป็นปกติ แต่เขารู้สึกว่าเธอยังจ้องมองเขาอยู่ จึงทำได้เพียงแกล้งหลับต่อจนกระทั่งเขาได้ยินเสียงดังมาจากเตียง

เขาค่อยๆ ลืมตาอันพร่ามัวแล้วมองที่เธอ และสายตาของเขาก็ไม่ละออกจากเตียงเลยตลอดทั้งคืน

แต่ไม่ว่าอย่างไร พวกเด็กๆ ก็ยังยืนอยู่ด้านนอกและรอที่ทางเดินอยู่เงียบๆ ขณะที่พ่อของพวกเขาเตือนอีกครั้งว่ารษิกากำลังนอนหลับอยู่

เป็นผลให้ความสงบสุขกลับคืนสู่โรงพยาบาล

ความรู้สึกอบอุ่นและคลุมเครือย่องเข้ามาหารษิกาเมื่อเธอรู้ตัวว่าเหล่าเด็กๆ เป็นห่วงมากแค่ไหน เธอประทับใจมากที่สุดในความเป็นห่วงของพวกเขาและอยากเปิดประตูต้อนรับพวกเขา

พอเธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง เธอจับตาดูชายหนุ่มคนนั้นผ่านกระจกบานเล็กที่ประตู

ใจเธอเต้นแรงจนควบคุมไม่ได้เมื่อสบตากัน

พอเธอกำลังคิดหาวิธีที่จะตอบเขา เลอศิลป์ก็ละสายตาไปแล้ว เขาหันไปหาเด็กๆ และบอกว่า “ตอนนี้พวกเธอเข้าไปกันได้แล้วล่ะ”

เขาเปิดประตูให้พวกเด็กๆ หลังจากนั้น

เด็กน้อยทั้งหลายต่างก็มีประกายในดวงตาเมื่อได้เจอรษิกานั่งอยู่ที่เตียง เพียงไม่กี่วินาที พวกเขาทั้งหมดก็พุ่งเข้าไปหาเธอ