หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1895

“งั้นก็โดดลงไปเลย อรอุษา! ถ้าคุณคิดว่าการทำเช่นนั้นจะทำให้คุณได้รับอิสรภาพอย่างแท้จริง”

รษิกาเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมากเมื่อเห็นสามีนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ

เธอเชื่อว่าความพยายามของอรอุษาในการแสวงหาความตายเพื่อให้ได้รับความเห็นอกเห็นใจจะไม่เกิดผลกับสามีของเธอ

เมื่อเห็นว่ารษิกามาถึงแล้ว อรอุษาก็หลีกเลี่ยงที่จะสบตากับรษิกาเพราะความรู้สึกผิด

เธอตกตะลึงและแข็งค้างเมื่อได้ยินคำพูดของรษิกา

เธอคิดว่ารษิกาจะพยายามโน้มน้าวเธอไม่ให้จบชีวิตตัวเอง แต่เธอก็แปลกใจเมื่อเห็นดวงตาของรษิกาเต็มไปด้วยความดูถูกอันเยือกเย็น

“รษิกา อย่ากังวลไปเลย ฉันจะกระโดดแน่! ฉันแค่อยากจะขอโทษเธอเท่านั้นก่อนจะไป สุดท้ายแล้ว ฉันก็ยังอิจฉาเธออยู่ดี ฉันยอมรับไม่ได้ที่เธอคบกับเลอศิลป์” อรอุษายิ้มขมขื่น

“หยุดพูดจาหวานๆ แบบนั้นเสียที คุณมีสิทธิ์ที่จะขอโทษ แต่ฉันสามารถเลือกไม่รับคำขอโทษของคุณได้เช่นกัน คุณได้ยินถูกต้องแล้ว ฉันไม่ต้องการให้อภัยคุณเลย คุณมีโอกาสมากมายที่จะหยุดทุกอย่างที่เกิดขึ้นในขณะที่เรากำลังร่วมมือกัน ที่จริงแล้ว คุณสามารถบอกฉันได้ว่ากฤษณาขู่อะไรคุณบ้าง แต่คุณกลับเงียบและเก็บงำเรื่องนี้ไว้!”

รษิกาเดินไปหาเลอศิลป์ แทนที่จะขัดจังหวะเขา เขากลับจับมือเธอเบาๆ

ท่าทางแสดงความรักของเขาราวกับแทงหัวใจของอรอุษา

ช่างตลกจริงๆ ที่นี่ฉันอยู่บนขอบเหวแห่งความตาย แต่พวกเขาก็ยังพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าพวกเขารักกันมากแค่ไหน

อรอุษาไม่สามารถหาคำมาตอบโต้รษิกาได้

เธอพูดถูก ฉันไม่มีโอกาสจะไถ่โทษเลย น่าเสียดายที่ฉันถูกปีศาจเข้าสิงและสูญเสียความมีเหตุผลไป

“อรอุษา ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเธอเรียกฉันมาที่นี่ เธอคงจะจบชีวิตไปเองแล้วโดยไม่ต้องทำให้เลอศิลป์กับฉันต้องเครียดอีก ฉันพูดถูกไหมล่ะ?” รษิกาถาม

เธอต้องการความตายเมื่อทุกอย่างเปิดเผยออกมา ตลกสิ้นดี! ฉันไม่อย่างจะเชื่อไอ้ความรู้สึกผิดหรือความเสียใจอะไรของเธอเลย

สิ่งสุดท้ายที่รษิกาต้องการคือให้อรอุษาทำให้เลอศิลป์รู้สึกผิดและคิดว่าเขาเป็นสาเหตุการตายของเธอ

“รษิกา ฉัน…”

ทุกอย่างจบลงแล้ว เวลาไม่อาจย้อนกลับได้ และทุกอย่างก็จะไม่เหมือนเดิมอีก