หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1948

แม้รษิกาจะผงะไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอยู่ในใจในเวลาต่อมา

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาจะหย่ากันจริงๆ นี่ทำให้ฉันเสียความเชื่อมั่นในความรักไป ยังไงๆ การันต์ก็ทิ้งภรรยาและลูกสาวตัวเองไปอยู่กับวิชุดาในตอนนั้นนี่

หากแม่ของรษิกาไม่กังวลว่าลูกสาวของเธอยังเป็นผู้เยาว์และยังเรียนไม่จบในขณะที่เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอคงพารษิกาออกจากบ้านไปกับเธอนานแล้ว

การันต์ยิ่งไร้ยางอายหลังจากหย่าร้างกับแม่ของเธอ เขากลับมาบ้านพร้อมยุพดีกับยศวินที่อายุไล่เลี่ยกับเธอ ทั้งยังประกาศว่าเขาทรยศครอบครัวมานานหลายปีแล้ว

รษิกาไม่เคยลืมความเจ็บปวดที่วิชุดาและน้องๆ ทั้งสองคนทำให้เธอต้องเผชิญมาตลอดชีวิต

ในตอนนี้ พวกเขามาถึงจุดที่ต้องเห็นแก่ตัวเมื่อเกิดปัญหา

แต่หลังจากคิดดูแล้ว เธอก็รู้สึกสงบในระดับหนึ่งโดยไม่รู้สึกตื่นเต้นแต่อย่างใด

เธอชินชากับมันมานานมากแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการันต์หรือวิชุดา ชะตากรรมพวกเขาก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับเธอมากนัก

ดังนั้น เธอจึงตอบไปอย่างเฉยเมย “งั้นเหรอ? แต่มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณนะคะ ดังนั้นก็ไม่น่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับฉันมาก เอาล่ะ ฉันจะกลับแล้ว พอดีมีธุระต้องไปทำ”

เช่นนั้นแล้ว เธอก็หันหลังแล้วกำลังจะก้าวขึ้นรถ

แต่เธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขา

การันต์เองก็หันหลังเตรียมตัวจะไปเช่นกัน ร่างของเขาดูน่าสงสารยิ่งนัก

รษิกาถอนหายใจขณะที่เธอเก็บความคิดสับสนวุ่นวายของเธอไว้ จากนั้นเธอจึงคิดที่จะไปที่สุสานเพื่อบอกข่าวดีกับแม่ของเธอเมื่อเธอว่าง

“รษิกา ลูกต้องให้โอกาสพ่อเจอเด็กๆ สักครั้ง ตอนนี้มันเป็นความหวังเดียวของพ่อ” การันต์หันหลังกลับมาและตบกระจกรถสองครั้งจากด้านนอกพร้อมตะโกน

รษิกาตัวแข็งเพราะเห็นน้ำตาไหลออกมาจากตาของชายผู้มีใบหน้าเหี่ยวย่น

คนเราสามารถกลับไปเป็นคนดีโดยธรรมชาติเมื่อพวกเขาแก่ตัวลงได้จริงหรือไม่?