หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1961

ความหวาดกลัวและความตกใจของยุพดีเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวดที่แก้มของเธอ ดวงตาเธอเจือไปด้วยความกลัวขณะที่เธอพูดว่า “ไม่ใช่ ฉันเป็นน้องสาวของเธอ! เธอเข้าใจเรื่องต่างๆ ผิดไปมาก บางอย่างแม่ฉันก็เป็นคนทำ ไม่ใช่ฉัน เลอศิลป์ อย่าเข้าใจฉันผิดเลยนะ!”

เธอรู้ว่ารษิกามีเลอศิลป์หนุนหลัง ดังนั้นการเผชิญหน้ากับรษิกาตรงๆ รังแต่จะนำไปสู่ความอับอายขายหน้าเท่านั้นเอง

ดังนั้น เธอจึงหวังว่าเลอศิลป์จะไว้หน้าเธอหากเธอทำเสียงน่าสงสาร

ใบหน้าของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นเมื่อได้ยินเธออ้อนวอน เพราะเขาพบว่าคำพูดเธอเสียดแทงแก้วหูเขา “คุณเป็นใครถึงมาเรียกชื่อผมเฉยๆ อย่างนั้น? เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันไม่ว่าทางไหน! ภรรยาผมไม่เคยยอมรับว่าคุณเป็นน้องสาวเธอเลย!” เขาประกาศ

รษิกาตกตะลึงกับพฤติกรรมไร้ยางอายของยุพดีเช่นกัน และความโกรธก็ปะทุขึ้นภายในตัวเธอขณะที่เธอคำราม “ฟังนะ ยุพดี แม้ว่าเราจะมีนามสกุลเดียวกัน แต่ฉันไม่มีน้องสาวอย่างเธอ ถ้าเธอยังพูดจาไร้สาระอีก ฉันจะฉีกปากเธอออกเป็นชิ้นๆ!”

รอยยิ้มประจบประแจงบนริมฝีปากของยุพดีชะงักไป

ความคิดนับไม่ถ้วนวิ่งผ่านหัวของเธอ แต่ในที่สุดเธอก็กัดฟันแน่นและยอมแพ้ “ดีล่ะ ฉันจะไม่เรียกคุณด้วยชื่อของคุณอีกแล้ว คุณเลอศิลป์ คุณนายรษิกา คุณคิดจะตีฉันจนตายต่อหน้าธารกำนัลหรือไง?”

เลอศิลป์ประหลาดใจเมื่อได้เห็นท่าทีของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

“ตีจนตายเหรอ? คุณไม่มีค่ามากพอกับเวลาของผมหรอกนะ คุณควรจะเลิกวางแผนทำร้ายภรรยาผมได้แล้ว ไม่งั้นผมจะทำให้แน่ใจว่าชีวิตคุณเหมือนตกนรกทั้งเป็น!” เลอศิลป์เตือน เขาหงุดหงิดมากเสียจนอยากจะหัวเราะออกมา

จากนั้น เขาก็มองรษิกาเป็นการยืนยัน

หลังจากคิดเรื่องนี้ดูแล้ว รษิกาก็รู้ว่ามันเปล่าประโยชน์ที่ไปตบคนอย่างยุพดี ใช่ว่าการตบเธอสองสามครั้งจะทำให้เธอมีสติมากขึ้นเสียเมื่อไร

ความโกรธของเธอค่อยๆ หายไปในอากาศ

สายตาเธอเจือไปด้วยความเย่อหยิ่งขณะที่โบกมือไม่ใส่ใจ “เธอควรจะไปได้แล้ว ยุพดี!”

นั่นเป็นช่วงเวลาที่อับอายขายหน้ามากที่สุดในชีวิตของยุพดี

บ้าเอ๊ย บ้าจริงๆ บ้าที่สุด! รษิกา ฉันจะไม่มีทางลืมเรื่องนี้เลย สาบานว่าฉันจะทำให้เธอต้องเจอกับความอับอายและความทุกข์ทรมานไม่รู้จบ!