หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1962

ค่ำคืนคืบคลานเข้ามา ยุพดีก้าวออกจากคลินิกและลูบแก้มที่บวมของเธอ ความทรงจำถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้หลั่งไหลเข้ามาในใจ ทำให้เธอสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ

แม้ว่ายุพดีจะจดทะเบียนสมรสกับเดวิดที่เป็นนักธุรกิจร่ำรวยแล้ว แต่พวกเขาก็เป็นสามีภรรยากันแค่ในนามเท่านั้น เพราะเขาไม่ยอมเดินทางมาเมืองหัสดิน

เช่นนั้นแล้ว เธอก็ยุ่งอยู่กับการโน้มน้าวเดวิดให้มาที่หัสดินเพื่อลงทุนในบริษัทใหม่ที่นี่

ยุพดีเข้าใจว่าการก่อตั้งบริษัทอย่างฟลอร่าเวอบากรุ๊ปนั้นเป็นเรื่องง่าย เพราะบริษัทดูเหมือนว่าจะดำเนินไปได้ดีภายใต้การนำของรษิกา

เธอเริ่มติดต่อนักวิจัยบางคนจากสถาบันวิจัยของรษิกา โดยคิดว่าเธอสามารถโน้มน้าวให้พวกเขาเข้าร่วมบริษัทใหม่ของเธอพร้อมค่าตอบแทนที่ดีกว่าได้ ยุพดีเชื่อว่าตราบใดที่เธอเสนอเงินเพียงพอ นักวิจัยเหล่านี้จะทิ้งงานปัจจุบันและนำเทคโนโลยีของพวกเขามาสู่บริษัทของเธอ

กลับไปที่โรงแรมห้าดาว เธอเดินเข้าไปที่โต๊ะแผนกต้อนรับเพื่อสั่งอาหารเย็นให้ไปส่งที่ห้องของเธอ

แล้วเธอก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพนักงานต้อนรับยิ้มให้เธอเป็นเชิงขอโทษ “สวัสดีค่ะ คุณยุพดี ฉันขอโทษที่ต้องแจ้งให้คุณทราบว่า คุณไม่สามารถพักอยู่ที่โรงแรมของเราได้อีกต่อไปแล้วด้วยเหตุผลพิเศษบางอย่างค่ะ รบกวนเก็บของของคุณแล้วเช็คเอาท์ออกไปโดยเร็วที่สุดนะคะ!”

ยุพดีโมโหหลังจากความตกใจเมื่อตอนแรกหายไป “หมายความว่าไง? ฉันมีเครดิตหลายพันในบัตรสมาชิก ทำไมฉันถึงถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าพักที่นี่ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณพยายามจะไล่ฉันซึ่งเป็นแขกวีไอพีออกไป ฉันต้องการคุยกับผู้จัดการของคุณ!”

ไม่ว่ายุพดีจะโมโหแค่ไหน แต่พนักงานต้อนรับก็ยังไม่สะทกสะท้านและขอโทษอีกครั้ง สีหน้าเธอไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

ท้ายที่สุดแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เข้ามาหายุพดีและบอกให้เธอเก็บข้าวของ พวกเขายังแจ้งเธอด้วยว่า ถ้าเธอไม่ยอมเก็บของออกไป พวกเขาก็ยินดีที่จะช่วยเธอเก็บเอง

ต่อมา ผู้จัดการโรงแรมก็ออกมาและบอกเธอว่าเธออาจจะถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าพักในโรงแรมทุกแห่งในหัสดิน ยุพดีตกตะลึงกับคำพูดของผู้จัดการ รู้สึกเหมือนกับว่าเธอเพิ่งโดนอิฐทับมาหลายตัน

“ทำไมเรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้? คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับฉัน? ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!” เธอตวาดโดยคุมอารมณ์ไม่อยู่

ยุพดีตระหนักได้ทันที เป็นเพราะเลอศิลป์นั่นเอง! เขาต้องกดดันให้คนพวกนี้ทำอย่างนี้แน่ๆ