หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2057

งานศพจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย คืนนั้น รษิกานั่งเฝ้าร่างของพ่อที่บ้านจารุวิทย์ เธอรู้สึกเหมือนมีน้ำหนักหนักอึ้งทับอยู่บนอก

การตายของการันต์หมายความว่าเธอไม่มีพ่อแม่ในโลกนี้อีกต่อไป ซึ่งทำให้เธอรู้สึกเศร้า ในฐานะแพทย์ เธอเคยพบเห็นการสูญเสียมากเกินไปในโลกนี้และมักพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง แต่ในขณะนี้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารตัวเอง

หลังจากพาเด็กๆ กลับบ้าน เลอศิลป์ก็กลับไปที่คฤหาสน์

สายตาอันอ่อนโยนของเขาทำให้รษิกามีกำลังใจขึ้น และพวกเขานั่งอยู่ในความเงียบขณะอุณหภูมิยังคงลดต่ำลง เลอศิลป์จึงยื่นแจ็กเก็ตเพิ่มเติมให้เธอสองตัว

ไม่นานเอกพลและศศิตาก็มาถึง และพวกเขาก็ให้ความมั่นใจกับคู่รักหนุ่มสาวว่า “ครรรชิตจะดูแลเด็กๆ และบอดี้การ์ดก็ดูแลพวกเขาอยู่ด้วย อย่าห่วงเลย”

รษิการู้สึกขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของพวกเขาและที่พวกเขาอยู่เคียงข้างเธอแม้ว่าเวลาจะดึกขนาดไหนก็ตาม แต่เธอยังเสนอว่า “พ่อแม่คะ ที่นี่หนาวเกินไป พ่อแม่ควรกลับไปเถอะ เลอศิลป์กับฉันจะอยู่ที่นี่ หลังจากงานศพในวันพรุ่งนี้ ทุกอย่างก็จะจบลง”

อย่างไรก็ตาม เอกพลและศศิตาปฏิเสธ

เอกพลประกาศว่า “จากนี้ไป ศศิตากับพ่อคือพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอ รษิกา ครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์จะสนับสนุนเธอตลอดไป!”

ศศิตาพยักหน้าและเห็นด้วยด้วยความตั้งใจนี้ “อย่าห่วงไปเลย ถ้ามีใครกล้าทำร้ายเธอ นั่นหมายถึงพวกเขาจะต้องต่อสู้กับครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์ทั้งหมด แม่เคยโง่เขลาทำผิดพลาดมากมายในอดีต แต่จากนี้ไป แม่จะเป็นแม่ที่ดีให้เธอ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ รษิการู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังแยกออกมาเป็นความขมขื่นและความสุข และเธอไม่สามารถควบคุมความรู้สึกที่ท่วมท้นจนทำให้หยดน้ำตาไหลออกมาได้

คำพูดเหล่านั้นคือสิ่งที่เธอต้องการได้ยินในตอนนี้

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ ศศิตาก็รู้สึกวิตกกังวล เธอยื่นทิชชู่ให้รษิกาและเช็ดน้ำตาของเธออย่างระมัดระวัง “ทำไมถึงร้องไห้? อย่าเศร้านะ รษิกา อย่าร้องไห้อีกเลย การันต์ไม่คู่ควรกับน้ำตาของเธอ”

“ฉันไม่ได้ร้องไห้ให้เขาเลย ขอบคุณค่ะ แม่ พ่อ!”