หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 207

แม้รษิกาจะขับรถเร็วแค่ไหน แต่อัญชสาก็ไปถึงร้านกาแฟก่อนเธอแล้ว

“คุณเป็นคนที่ยุ่งอยู่ตลอดเลยนะคุณรษิกา ฉันรอนานมากกว่าจะได้เจอคุณ” อัญชสาพูดเหน็บแนมทันทีที่พวกเธอเจอกัน

รษิกานั่งลงตรงข้ามเธอ “ขอโทษด้วยนะ เมื่อเช้างานฉันยุ่งมาก ขอโทษที่ทำให้รอนาน คุณอัญชสา”

หลังจากนั้น อัญชสายังคงกระแนะกระแหนเธอต่อไม่หยุด แต่รษิกาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาต่อล้อต่อเถียงกับเธอไปมากกว่านี้ “คุณอัญชสา อย่างที่ฉันบอกคุณไปว่าฉันค่อนข้างยุ่ง คุณมีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาเลยให้ตรงประเด็น ฉันต้องรีบกลับไปทำงาน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัญชสาก็ชะงักและกลืนคำเหน็บแนมลงคอไปก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “คุณไม่รู้จริงๆ เหรอว่าฉันจะพูดเรื่องอะไร? การหมั้นของฉันกับเลอศิลป์เป็นข่าวดังมาตั้งนานแล้ว คุณคงจะไม่เห็นเลยสินะ!”

รษิกากะไว้แล้วว่าอัญชสาต้องพูดอะไรทำนองนี้ แต่สีหน้าเธอไม่แม้แต่จะหวั่นไหวสักนิด “เห็นสิ ฉันขอให้พวกคุณทั้งคู่มีความสุขจนนิจนิรันดร์นะ”

“รษิกา จารุวิทย์!” เมื่ออัญชสาเห็นว่ารษิกามีท่าทีที่เย็นชาแค่ไหน เธอก็อดไม่ได้ที่จะโต้กลับว่า “ที่นี่ก็มีแค่เราสองคน ทำไมคุณยังแสดงละครอยู่ได้? และในเมื่อคุณรู้เรื่องการหมั้นของฉันกับเลอศิลป์อยู่แก่ใจ แล้วเรื่องพาดหัวข่าวเมื่อวานนี้มันคืออะไร?”

เป็นไปตามที่รษิกาคิดเอาไว้ไม่มีผิด

รษิกาทำหน้านิ่งแม้ในใจจะรู้สึกเย้ยหยันเธอแค่ไหน “พออ่านพาดหัวข่าวแล้ว จริงๆ คุณควรจะดีใจนี่คะ? ทุกคนต่างชื่นชมว่าคุณเลอศิลป์มีน้ำใจต่อคู่หมั้นมากแค่ไหน นั่นคือสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอ?”

อย่างไรก็ตาม เธอไม่คิดที่จะเผยความจริง เพราะผู้คนต่างก็คิดว่าผู้หญิงในรูปนั้นคืออัญชสา

อัญชสาหน้าชาไปหมด แต่ก็พยายามกำหมัดแน่นเพื่อระงับความโกรธในใจ เธอจ้องมองรษิกาอย่างเย็นชาและตอบว่า “ฉันไม่ต้องการให้รูปพวกนั้นมายืนยันว่าเลอศิลป์ดีต่อฉันแค่ไหน เพราะหกปีที่ผ่านมาก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขารักฉันแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น! และถ้าไม่ใช่เพราะคุณ คนที่ได้แต่งงานกับเขาก็คงเป็นฉันเหมือนกัน!”

แต่ทว่ารษิกากลับไม่แยแสคำพูดของเธอแม้แต่น้อย

อัญชสากำลังพูดความจริง

เมื่อหกปีก่อน เลอศิลป์เคยพูดไว้ว่า ผู้หญิงคนเดียวที่เขาจะแต่งงานด้วยก็คืออัญชสา

ภาพจำรษิกายังคงชัดเจนมาก

“เมื่อหกปีก่อน คุณเข้ามาแทรกกลางระหว่างเลอศิลป์กับฉัน พวกเราเสียเวลาดีๆ ร่วมกันไปก็เพราะคุณคนเดียวเลย”

อัญชสาพูดด้วยใบหน้าตึงเครียดว่า “ตอนนี้ทุกคนทั้งเมืองหัสดินต่างก็รู้เรื่องการหมั้นหมายของฉันกับเลอศิลป์ ในเมื่อคุณรู้เช่นนี้แล้ว ฉันหวังว่าคุณจะเจียมเนื้อเจียมตัวและอยู่ให้ห่างจากเลอศิลป์ซะ เมื่อหกปีก่อน คุณคือมือที่สาม และฉันหวังว่าคุณคงจะไม่ทำผิดซ้ำอีก เราต่างก็เป็นผู้หญิงทั้งคู่ แต่ฉันรู้สึกละอายใจแทนคุณจริงๆ!”

รษิกาขมวดคิ้ว “แทนที่จะมาเสียเวลาวิพากษ์วิจารณ์ฉัน ทำไมไม่เอาเวลาไปใช้กับคุณเลอศิลป์แทนล่ะคะ?”

เมื่อหกปีที่แล้ว ความไม่รู้ของเธอทำให้เธอตกหลุมรักเลอศิลป์

แต่ในตอนนี้ กลับกลายเป็นเลอศิลป์ที่พยายามเข้าหาเธอมากขึ้น

เมื่อเห็นว่าเธอยังคงปฏิเสธ อัญชสาจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง “ฉันมาที่นี่เพื่อเตือนคุณด้วยความเมตตานะ หกปีก่อนคุณอาจจะไม่สนใจชื่อเสียงของตัวเอง แต่ตอนนี้คุณมีลูกถึงสองคน คุณควรจะคิดถึงใจพวกเขาด้วย ถ้าพวกเขารู้ว่าแม่ของตัวเองเป็นมือที่สาม ฉันสงสัยจริงๆ ว่าพวกเขาจะรู้สึกยังไง!”

ตอนแรกรษิกาตั้งใจฟังอัญชสาพูด เธอคิดว่าบางทีเธอทั้งสองอาจจะสะสางความขัดแย้งนี้ไปได้

แต่เธอไม่คิดว่าอัญชสาจะลากอชิและเบนนี่มาเอี่ยวในเรื่องนี้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็หน้าบูดบึ้งทันที “คุณอัญชสา คุณวางใจได้เลยว่าฉันจะไม่มีวันหันหลังกลับไป แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ฉันก็ไม่สามารถบังคับความรู้สึกของคุณเลอศิลป์ได้ ฉันแนะนำว่าคุณควรใช้เวลาให้มากในการทำให้คุณเลอศิลป์พอใจในตัวคุณจะดีกว่า”

แล้วรษิกาก็ยืนขึ้นและหันหลังกลับไปโดยไม่เปิดโอกาสให้อัญชสาโต้ตอบเลย