หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 222

การประชุมเริ่มต้นอย่างเป็นทางการในช่วงบ่ายวันนั้น

รษิกากับรณภพมาถึงสถานที่จัดงานครึ่งชั่วโมงก่อนงานจะเริ่ม

ขณะที่รษิกากำลังมองดูผู้คนที่มาร่วมการประชุม เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดหวั่น

เป็นเหมือนที่รณภพบอกเธอเอาไว้ ว่าการประชุมในครั้งนี้มีบุคคลที่มีชื่อเสียงในสายการแพทย์มารวมตัวกันอย่างมากมาย แม้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นพวกเขาตัวเป็นๆ แต่เธอก็เคยเห็นรูปพวกเขาในสื่อหลายสื่อที่เกี่ยวข้องกับเรื่องทางการแพทย์

รณภพพาเธอไปทักทายพวกเขา

“คุณคือเจนเนตรเหรอ?” นาทีที่ผู้อาวุโสคนหนึ่งรู้ว่ารษิกาคือเจนเนตร ความสงสัยใคร่รู้ก็คืบคลานเข้ามาในแววตาของเขา “ผู้หญิงคนนี้เหรอ? ยังเด็กขนาดนี้อยู่เลยเหรอเนี่ย?”

เจนเนตรนั้นมีภาพลักษณ์ที่ลึกลับ ทุกคนรู้แค่ว่าเธอเป็นลูกศิษย์ของศาสตราจารย์หาญชัย ไม่มีใครคิดว่าเจนเนตรจะเป็นหญิงสาวที่อายุยังน้อยแบบนี้

ขณะที่พวกเขาจ้องมองเธอ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย

รษิกาเห็นความแคลงใจในดวงตาเขา แต่เธอชินกับสายตาเช่นนี้มานานแล้ว เธอจึงยิ้มอย่างไม่ใส่ใจอะไรนักและทักทายเขาอย่างสุภาพอ่อนโยน

รณภพยืนอยู่ข้างๆ และหันไปหาชายคนนั้นก่อนจะยิ้มออกมา “อย่าหลงกลความอ่อนวัยของเธอนะครับ แม้แต่ผมเองก็ยังเทียบเธอไม่ติดในทุกเรื่องเลยล่ะ”

เมื่อชายคนนั้นได้ยินที่รณภพพูด ความสงสัยของเขาก็ยิ่งทบทวีคูณขึ้นไปใหญ่ เขาเฝ้ามองทั้งสองคนด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะยิ้มออกมา “ในเมื่อคุณพาเธอมาที่นี่เอง เราก็จะเชื่อที่คุณพูดก็แล้วกันนะครับ”

ไม่มีใครเดาออกว่าเขาคิดอะไรเมื่อมองจากปฏิกิริยาของเขาเพียงอย่างเดียว

รณภพขมวดคิ้วและอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่รษิกาก็แทรกขึ้นว่า “เนื่องจากทุกคนที่นี่ล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญในวงการแพทย์ ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะสามารถตัดสินได้อย่างถูกต้องตามแนวทางปฏิบัติทางการแพทย์ ไม่ว่าฉันจะเป็นเจนเนตร หรือเจนเนตรจะรักษาชื่อเสียงไว้ได้หรือไม่ ทุกคนสามารถตัดสินใจกันเองได้หลังการประชุมนะคะ”

ในเมื่อทุกคนต่างก็สงสัยในตัวฉัน ฉันก็ควรจะต้องแสดงฝีมือให้เห็นกันสักหน่อยแล้ว

รณภพผงะไปเล็กน้อย ไม่นานนักเขาก็พยักหน้าและพูดว่า “จริงด้วย ผมเองก็คิดไม่ถึงตรงนี้”

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง