หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 223

ในเมืองหัสดิน เลอศิลป์ส่งไอรดาไปโรงเรียนเร็วกว่าปกติในเช้าวันต่อมาหลังจากเมื่อวันก่อนได้คุยกับรษิกาอย่างไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไรนัก

เมื่อเขามาถึงโรงเรียนอนุบาล ก็มีพ่อแม่เพียงสองสามคนเท่านั้นที่อยู่แถวโรงเรียน

แต่รษิกาไม่ได้อยู่ที่นั่น

ไอรดาอยากจะเจอเธออย่างเห็นได้ชัด เธอจับมือเลอศิลป์เอาไว้แน่นและไม่ยอมเข้าไปในโรงเรียน

เลอศิลป์ขมวดคิ้วกับความดื้อรั้นของเธอ แต่กระนั้นเขาก็ยังยืนอยู่นอกโรงเรียนกับลูกสาว

หลังจากนั้นไม่นานนัก อชิกับเบนนี่ก็มาปรากฏตัวที่โรงเรียน แต่ครั้งนี้รษิกาไม่ได้มาส่งพวกเขา

เมื่อเลอศิลป์เห็นเช่นนั้น เขาก็ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิมขณะที่เดินไปหาลิสาพร้อมกับจูงมือไอรดาไปด้วย “คุณรษิกาไปไหนล่ะ? ปกติเธอไม่ได้มาส่งอชิกับเบนนี่ที่โรงเรียนหรอกเหรอ?”

ตั้งแต่แยกย้ายกันที่โรงพยาบาล ลิสาก็ไม่เคยเจอเลอศิลป์อีกเลย เธอไม่รู้ว่ารษิกากับเลอศิลป์เพิ่งจะทะเลาะกัน

ดังนั้น ด้วยความคิดที่ว่าทั้งสองคนยังมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ลิสาจึงยิ้มและตอบไปว่า “คุณรษิกาไปทำงานวันนี้ค่ะ ฉันก็เลยมาส่งเด็กทั้งสองคนแทน”

สายตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น

บังเอิญเสียจริงนะ เมื่อวานเราเพิ่งจะเจอกัน แล้ววันนี้ก็ติดงาน

นี่เธอพยายามจะหลบหน้าฉันใช่ไหม?

ขณะที่ไอรดาไม่ได้เจอรษิกา เธอก็เศร้าใจอยู่เล็กน้อย เธอดึงนิ้วของเลอศิลป์ขณะที่มองเขาด้วยความกังวลใจ

เลอศิลป์ลูบหัวเธอก่อนจะหันกลับไปมองลิสา “แล้วเธอไปไหนเหรอครับ? เธอจะกลับมาเมื่อไร?”

“ฉันคิดว่าเธอไปเมืองเบญจลัยนะคะ ส่วนเรื่องกลับ… ฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะกลับมาเมื่อไรค่ะ แต่คิดว่าคงไปไม่นานนะคะ”

เมืองเบญจลัยเหรอ?

หรือว่ารษิกาบอกอะไรพวกเขากันนะ?