หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 249

หลังจากทานมื้อค่ำกันเสร็จแล้ว รษิกากับคมสันก็แยกกันกลับบ้านของตนเอง

เมื่อรษิกามาถึงบ้าน ลิสาก็รับเด็กๆ กลับมาเรียบร้อยแล้ว พวกเขากำลังเล่นตัวต่อกันอยู่ที่พรม

อชิกับเบนนี่รีบเข้ามาล้อมรษิกาไว้เมื่อเห็นเธอเข้าบ้านมา

รษิกาลูบหัวพวกเขาและถามด้วยความกังวลว่า “พวกหนูกินข้าวกันหรือยังคะ?”

พวกเขาพยักหน้าอย่างว่าง่ายและกะพริบตาใส่แม่ “แม่ครับ ครูพิมพ์รภาบอกว่าสุดสัปดาห์นี้จะพาพวกเขาไปเข้าค่ายปลูกต้นไม้กัน”

รษิกาผงะไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เธอมองลงมาหาลูกๆ และยิ้มให้พวกเขา “อ้อ แม่รู้แล้วจ้ะ”

สิ้นคำนั้น เธอก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจและเข้าไปในห้องนั่งเล่น

อชิกับเบนนี่เดินตามแม่ของพวกเขามาที่พรม

เธอย่อตัวลงนั่งและหยิบตัวต่อส่วนหนึ่งที่ต่อเสร็จแล้วออกมาถือเล่นขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

เธอครุ่นคิดถึงตอนที่เดินทางกลับมาจากเบญจลัย และในที่สุดเธอก็ได้ข้อสรุปเดิมว่าเธออาจจะต้องไปเจอกับเลอศิลป์หรืออัญชสาถ้าเธอเข้าร่วมกิจกรรมในครั้งนี้

นี่มันช่างบังเอิญเหลือเกิน

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอต้องคอยเค้นสมองเพื่อหาทางเลี่ยงเลอศิลป์กับอัญชสาอยู่ตลอด แต่โรงเรียนก็กลับจัดกิจกรรมแบบนี้ขึ้นมาในเวลานี้

“แม่ครับ แม่จะไปกับเราไหม?” เด็กสองคนจ้องมองรษิกาอย่างคาดหวัง

นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้เข้าร่วมกิจกรรมเป็นกลุ่มแบบนี้ ซึ่งมันน่าสนใจมากสำหรับอชิและเบนนี่

เมื่อเห็นท่าทางเต็มไปด้วยความหวัง และแววตาที่เป็นประกายของลูกทั้งสอง รษิกาก็ลังเลและไม่อาจจะปฏิเสธไปตรงๆ ได้ลง เธอแค่พูดออกมาว่า “แม่จะไปขอให้ป้าเมธินีไปกับลูกสองคนแทนนะ มันจะเป็นอะไรไหมคะ?”

นั่นเป็นทางเดียวที่เธอคิดออก

พอได้ยินแม่พูดเช่นนั้น อชิกับเบนนี่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด “แม่จะไม่ไปกับพวกเราเหรอครับ?”

จิตใจของรษิกาอ่อนยวบ “ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะลูก คือว่า… แม่ต้องทำงานล่วงเวลาในช่วงวันหยุด แม่เลยกลัวว่าจะไปกับลูกไม่ได้น่ะค่ะ”