หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 269

“คุณรษิกา…”

รษิกาเดินลับตาพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว ไอรดาก้มหน้าลงอย่างเศร้าสร้อย เธอพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นระรัวว่า “หนูต้องการคุณรษิกา…”

เลอศิลป์ยังคงโกรธกับคำพูดของรษิกา เมื่อเขาเห็นว่าไอรดายังคงยืนยันอยากจะเจอรษิกาอยู่ เขาจึงขมวดคิ้วพลางบอกลูกสาวว่า “คุณรษิกาก็มีลูกๆ ที่เธอต้องดูแล ลูกอย่าไปรบกวนเธอเลยนะไอวี่”

ไอรดาเงยหน้าขึ้นจ้องมองเลอศิลป์ที่กำลังขมวดคิ้วมองเธออยู่เช่นกัน

ทั้งคู่ต่างก็มีสีหน้าที่แน่วแน่

แต่สุดท้ายแล้ว ไอรดาก็ไม่สามารถเอาชนะพ่อเธอได้ หลังจากจ้องมองเขาสักพัก เธอก็ได้แต่ก้มหน้าลงด้วยความโกรธสุดขีด

ก็ได้ ฉันไม่ไปกับพวกเขาแล้วก็ได้ ยังไงพวกเราก็อยู่ห้องเดียวกัน เดี๋ยวคุณรษิกาก็ต้องกลับมาเก็บข้าวของที่ห้องอยู่ดี

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ไอรดาจึงพูดว่า “หนูอยากกลับห้องแล้วค่ะ”

แน่นอนว่าเลอศิลป์ไม่รู้เจตนาที่แท้จริงของลูกสาว เขาคิดแค่ว่าเธอคงรู้สึกอึดอัดใจที่แถวนี้มีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด และเธอต้องอยู่แบบไม่มีรษิกาอยู่ข้างๆ ดังนั้นเขาจึงตอบตกลง

ในขณะเดียวกัน จู่ๆ อัญชสาก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนที่เลอศิลป์จะทันได้พูดอะไร เธอก็นั่งยองๆ ข้างไอรดาพร้อมกับลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา “ไอวี่ไม่สบายเหรอจ๊ะ? ทำไมจู่ๆ ถึงอยากกลับห้องล่ะ?”

ไอรดาเม้มปากเพราะไม่อยากคุยกับอัญชสา

สุดท้ายแล้ว อัญชสาถือเอาความเงียบของไอรดาเป็นคำตอบ เธอลุกขึ้นพร้อมกับพูดกับเลอศิลป์ว่า “ในเมื่อไอวี่ไม่สบาย ฉันก็ไม่ควรกลับไปก่อน พวกเรากลับไปพร้อมกันดีไหมคะ? ฉันจะได้ดูแลไอวี่ไง”

เลอศิลป์เหลือบมองเธอ เมื่อเขานึกขึ้นมาว่ารษิกามีท่าทีที่เมินเฉยแค่ไหนตอนที่พูดถึงอัญชสา แววตาที่เย็นชาก็ฉายผ่านดวงตาเขาอย่างเอ่อล้น “ไม่ต้องหรอก ผมดูแลไอวี่ได้ มันเริ่มจะเย็นแล้ว คุณรีบกลับบ้านเถอะ”