หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 270

ทันใดนั้น เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

ไอรดาคิดว่าเป็นรษิกาและเด็กๆ ที่กลับมา ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความหวัง ก่อนที่จะกระโดดลงจากเตียงและวิ่งไปเปิดประตู

วินาทีที่เธอเห็นคนที่อยู่หน้าประตู ประกายในดวงตาเธอก็ดับวูบลงทันที

“ไอวี่” อัญชสาทักด้วยใบหน้าที่ฝืนยิ้ม

อัญชสาเป็นผู้หญิงและต้องเดินไปตามเส้นทางบนภูเขาเพื่อไปยังโรงแรม และที่สำคัญ เลอศิลป์เองก็ไม่ได้ตั้งใจรอเธอแต่อย่างใด เขาเพียงแค่อุ้มไอรดาและเดินออกไป

หลังจากเดินไปสักพัก เธอก็คลาดกับพวกเขา และถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

โชคดีที่ละแวกนั้นมีโรงแรมเพียงแค่แห่งเดียว และนั่นเป็นทางเดียวที่เธอจะเจอพวกเขาได้

หลังจากขอหมายเลขห้องจากพนักงานต้อนรับ เธอก็ตรงไปยังห้องพักทันที

เมื่อเลอศิลป์เห็นว่าใครมา เขาเองก็ไม่มีความสุขเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม อัญชสากลับแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ท่าทีที่พวกเขาแสดงออก เธอใจกล้าหน้าด้านเดินเข้าไปในห้องด้วยรอยยิ้มและมองไอรดาก่อนที่จะพูดว่า “ไอวี่ไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ? ไปนอนพักบนเตียงดีไหม?”

เมื่อพูดจบ เธอก็มองเลอศิลป์ด้วยสายตาเหยียดหยาม “ฉันบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าฉันจะดูแลไอวี่เอง”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “ไอวี่แค่เหนื่อยนิดหน่อย ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรคุณก็กลับบ้านไปเถอะ”

อัญชสาเริ่มหน้าเสีย เธอกำลังใช้สมองคิดหาข้ออ้างเพื่อที่จะได้อยู่ต่อ

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น เธอก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าเดินทางสีชมพูข้างเตียง

ไม่ว่าจะดูอย่างไร ก็ดูไม่ใช่กระเป๋าเดินทางของเลอศิลป์

“นี่คือ…” อัญชสาถามอย่างงุนงง ในขณะที่จ้องมองสัมภาระด้วยความสงสัย

เลอศิลป์มองตามสายตาเธอและพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “นั่นเป็นของผู้ปกครองของเพื่อนร่วมชั้นไอวี่ ห้องพักไม่เพียงพอ ผมจึงต้องมาเบียดเสียดกับห้องคนอื่น”

ฉันรู้แล้ว! ฉันจะปล่อยให้เลอศิลป์อยู่กับรษิกาไม่ได้อีก! พวกเขาอยู่ห่างกันแค่เอื้อมตอนที่อยู่เมืองเบญจลัย และพอมาครั้งนี้พวกเขาอยู่ห้องเดียวกัน! และดูเหมือนเลอศิลป์จะไม่รังเกียจเลยด้วยซ้ำ!