หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 272

เลอศิลป์ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อยขณะที่เขาวิ่งตรงไปที่สวนพฤกษศาสตร์

ไอรดาอยากจะออกไปเที่ยวกับรษิกา ดังนั้นสถานที่เดียวที่เธอจะไปก็คือสวนพฤกษศาสตร์อย่างแน่นอน นอกเหนือจากสวนพฤกษศาสตร์แล้ว เธอก็ไปที่ไหนไม่ได้อีก

เลอศิลป์วิ่งไปจนถึงสวนพฤกษศาสตร์ แต่ก็ไม่เห็นไอรดาอยู่ดี

ใจของเขาตกไปอยู่ตาตุ่ม เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าและโทรหารษิกา

รษิกากำลังเดินเล่นรอบสวนพฤกษศาสตร์อยู่กับลูกๆ ของเธอขณะที่โทรศัพท์ดังขึ้น เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วหงุดหงิดเมื่อเธอเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามาบนหน้าจอโทรศัพท์

เลอศิลป์เหรอ? เขาควรจะอยู่อัญชสาไม่ใช่หรือไง? ทำไมเขาถึงโทรหาฉันกันนะ?

โทรศัพท์ดังอยู่สักพักจนรษิการับสายในที่สุด

“คุณเห็นไอวี่ไหม?” เลอศิลป์ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำในวินาทีที่เธอรับสาย

เสียงของเขาดูกระวนกระวาย

รษิกาก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่เธอรู้สึกได้ถึงเรื่องไม่ดี “ไม่นะ ฉันไม่เห็นเลย เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เลอศิลป์กวาดตามองรอบๆ ตัวเขา เขาไม่แม้แต่กระพริบตาเลยเพราะเขากังวลว่าเขาจะคลาดสายตากับลูกสาว “ไอวี่หายตัวไป”

ใจของรษิกาสั่นสะท้านทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ความหวาดกลัวปกคลุมไปทั้งใบหน้าเธอ “เธอไม่ได้อยู่กับคุณเหรอ? แล้วเธอหายไปได้ยังไง?”

พอคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ไอรดาหายตัวไปก็ทำให้เลอศิลป์หงุดหงิด “เรื่องมันยาวน่ะ ตอนนี้มาตามหาเธอกันก่อน เธอน่าจะอยู่ที่ไหนสักที่รอบๆ สวนพฤกษศาสตร์นี่แหละ”

รษิกาไม่เสียเวลาอีกต่อไป เธอรีบตกลงตามแผนการของเขาทันที “โอเค ฉันกับลูกๆ จะช่วยกันหาดูรอบๆ สวนแล้วกันนะ”

หลังจากวางสาย เธอหันไปหาอชิกับเบนนี่เพื่อจะพาพวกเขาไปตามไอรดาด้วยกัน

“แม่ครับ มีอะไรเหรอ?” ลูกๆ ถามด้วยความสงสัยเมื่อพวกเขาเห็นใบหน้าตื่นตกใจของรษิกา

รษิกาที่ดูกังวลใจก็หายใจเข้าลึกเพื่อบังคับให้น้ำเสียงของตัวเองใจเย็นลงและเธอก็พูดว่า “ไอรดาหายตัวไป พวกเราต้องออกตามหาเธอ”