หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 273

“เธอหายตัวไปได้ยังไง?”

รษิกาอดไม่ได้ที่จะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อพวกเขาทั้งสองออกมาจากสวนพฤกษศาสตร์

เธอจะเอาแต่โทษตัวเองสำหรับเรื่องนี้ถ้าเธอยังไม่รู้ความจริง

เลอศิลป์มองเธอด้วยสายตาเศร้าสร้อย แม้ว่าไอรดาจะไม่ได้พูดออกมา แต่เขารู้ว่าเธอออกไปตามหารษิกา

ความวิตกกังวลของรษิกาได้เพิ่มขึ้นเมื่อเธอมองสบตาเขา “เธอไม่ได้อยู่กับพวกคุณทั้งสองคนเหรอ? ทำไมผู้ใหญ่สองคนถึง…”

ทำไมผู้ใหญ่สองคนถึงพลัดหลงกับเด็กเพียงคนเดียวโดยเฉพาะเด็กที่เชื่อฟังอย่างไอวี่?

รษิกาไม่ได้พูดจนจบประโยค

เลอศิลป์เองก็แตกตื่นอยู่แล้วเพราะไอรดาหายตัวไป เธอรู้ว่าถ้าเธอพูดออกไป มันคงจะฟังดูว่าเธอกำลังโทษเขาอยู่

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขามองจดจ่อเข้าไปที่ตาของเธอและพูดสั้นๆ ว่า “ทะเลาะกับอัญชสาน่ะ”

“เกิดอะไรขึ้น?” รษิกาไม่เข้าใจ มีอะไรที่เป็นไปได้บ้างที่ทำให้ไอรดาโกรธมากแล้วก็วิ่งหนีออกมา?

เลอศิลป์ละสายตาของเขาและอยู่เงียบๆ

หน้าของเธอมีแต่ความรู้สึกผิดอยู่เต็มไปหมด ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้บอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ กันแน่

ถ้าเธอรู้เข้าว่าไอวี่ออกไปตามหาเธอ เธอคงจะโทษตัวเองแน่เลย

รษิกามองออกว่าเลอศิลป์ตั้งใจจะไม่บอกความจริงกับเธอและนั่นก็ทำให้เธอหงุดหงิด ริมฝีปากเธอขยับแยกออกจากกันแต่เธอไม่ได้ส่งเสียงหรือคำพูดใดๆ ออกมา

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องในครอบครัวของพวกเขาและเธอไม่มีสิทธิ์จะเข้าไปยุ่ง

สิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้ก็คือตามหาไอรดา

“ฉันจะไปตามหาตรงนั้นนะ คุณน่าจะหาตามเส้นทางที่ไปโรงแรมดู”

พวกเขาทั้งสองแยกทางกันหลังจากที่ออกมาจากสวนพฤกษศาสตร์ เลอศิลป์ได้ให้คำแนะนำบางอย่างกับเธอก่อนที่เขาจะไปทางภูเขา