หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 303

“คุณรษิกา…”

เมื่อเห็นรษิกานอนอยู่บนเตียงด้วยอาการไม่สบาย ไอรดาน้ำตาไหลอีกครั้ง

เสียงของไอรดาทำให้หัวใจของรษิกาละลาย เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ วิ่งเข้ามาที่ข้างเตียงของเธอ เธอฝืนยิ้ม “ฉันสบายดี หนูไม่ต้องห่วงนะไอวี่”

เธอเหมือนลูกแมวที่น่าสงสาร ไอรดาพิงข้างเตียงและจ้องมองที่รษิกาด้วยน้ำตา

สายตาของไอรดาทําให้รษิกาสงบลง "ทําไมหนูถึงมาที่นี่คนเดียว" รษิกาถามด้วยเสียงที่อ่อนโยน

“ครูพิมพ์รภาบอกว่าคุณป่วย” ไอรดาน้ำตาคลอ

รษิกาพยักหน้าและเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กหญิงตัวน้อย “ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะ ไอวี่”

ในทํานองเดียวกัน ไอรดาก็ยื่นแขนออกมา ด้วยความตั้งใจว่าจะแตะหน้าผากของรษิกา

รษิกาเคยตรวจไข้พวกเขาด้วยการแตะที่หน้าผากของเธอ เธอยังคงจําได้อย่างชัดเจนว่าหน้าผากของรษิการ้อนเหมือนถูกไฟไหม้

เมื่อรษิการู้ว่าไอรดาต้องการทำอะไร เธอพยายามยันตัวเองขึ้นจากเตียงของเธอและหันหัวไปที่เด็กหญิง แต่เนื่องจากแขนของเธออ่อนแรง เธอทนได้เพียงครู่หนึ่งก็ล้มลงบนเตียงอีกครั้ง

สีหน้าของไอรดาเต็มไปด้วยความกังวล

รษิกายิ้มอย่างขอโทษ “ถ้ากังวลก็ขึ้นมาบนเตียงด้วยกันไหม?”

ไอรดาถอดรองเท้าออกโดยไม่ลังเลและปีนขึ้นไปบนเตียงเพื่อสัมผัสหน้าผากของรษิกาอย่างเบามือ

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เมื่อฝ่ามือของเด็กหญิงสัมผัสกับรษิกา

ครั้งที่แล้วที่คุณรษิกาเป็นไข้ พ่อต้องพาเธอไปโรงพยาบาล เธออยู่ที่นั่นหนึ่งคืนก่อนจะหายดี แต่คราวนี้หน้าผากของคุณรษิการ้อนมากขึ้นว่าเดิม แต่เธอไม่ชอบพ่อและไม่อยากให้พ่ออยู่ที่นี่...