หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 312

ขณะที่กำลังเดินทางไปโรงพยาบาล ศศิตาก็รีบโทรหาเลอศิลป์

ในไม่ช้าเลอศิลป์ก็รับสายพร้อมกับถามว่า “ครับแม่ มีอะไรหรือเปล่า?”

“ติดต่อประสานโรงพยาบาลให้แม่ด้วย แม่กับอัญชสาเกือบโดนรถชนเข้าอย่างจังเมื่อกี้นี้ แล้วตอนนี้อัญชสาได้รับบาดเจ็บที่แขนตอนที่เธอช่วยชีวิตแม่ไว้”

เลอศิลป์ตอบตกลงทันที

หลังจากนั้น ศศิตาก็โทรหาจันทราและสุเมธ เพื่อแจ้งให้พวกเขาทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับอัญชสา

พวกเขาถามชื่อโรงพยาบาลด้วยความกระวนกระวายก่อนที่จะวางสายไป

เลอศิลป์จัดการทุกอย่างได้ดีเสมอ เมื่อศศิตาและอัญชสามาถึงที่โรงพยาบาลก็มีหมอรออยู่ที่ทางเข้าทันที

“คุณศศิตา คุณอัญชสา ตามหมอมาเลยครับ” หลังจากตรวจอาการบาดเจ็บของอัญชสาสักพัก หมอก็พาพวกเธอไปที่แผนกของเขาที่ชั้นบน

อัญชสาพยุงแขนตัวเองเพื่อให้หมอตรวจด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

แม้จะเจ็บปวด แต่เธอก็คิดว่ามันคุ้มค่า เพราะเธอได้ช่วยศศิตาไว้

ทั้งนี้ทั้งนั้น ศศิตาจึงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเป็นหนี้บุญคุณอัญชสา

หลังจากเหตุการณ์นี้ อัญชสาจึงเชื่อว่าศศิตาจะเข้าข้างเธอทุกเรื่องโดยไม่มีเงื่อนไข

ในขณะที่หมอกำลังตรวจร่างกาย เลอศิลป์ จันทรา และสุเมธก็มาถึงโรงพยาบาล

“แม่ แม่เป็นไรมากไหม?” เลอศิลป์มองตรวจสอบแม่เขาตั้งแต่หัวจรดเท้าทันทีที่เขาเห็นเธอยืนอยู่ที่ประตู

ศศิตายังคงว้าวุ่นใจและเป็นห่วงอัญชสา เธอส่ายหัวด้วยท่าทีที่เศร้าหมองพลางบอกว่า “เป็นเพราะอัญชสาผลักแม่ออกมา แม่เลยปลอดภัย แต่เธอกลับได้รับบาดเจ็บแทนแม่น่ะสิ”

เมื่อศศิตาพูดจบ ก็ได้ยินเสียงร้องโอดครวญของอัญชสาเล็ดลอดออกมา อาจเป็นเพราะหมอแตะโดนแผลเธอในขณะที่ตรวจร่างกาย

ศศิตารู้สึกปวดหัวใจเหมือนว่าเธอพบกับความเจ็บปวดนั้นเอง