หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 313

เมื่อเข้าไปในห้องตรวจ เลอศิลป์เห็นไหล่ของอัญชสาที่เปลือยเปล่าพร้อมกับผ้าพันแผลที่ไหล่ของเธอ

จันทราและศศิตายืนอยู่ข้างๆ อัญชสา พร้อมจ้องมองหมอ “หมอคะ อาการของอัญชสาเป็นไงบ้างคะ? มีอะไรร้ายแรงไหม?”

หมอมองไปที่เลอศิลป์ที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ก่อนที่จะหันกลับไปให้พวกผู้ใหญ่ฟัง “นอกจากกระดูกแขนหัก คุณอัญชสาก็ไม่เป็นไรครับ ให้เธอพักผ่อนสักระยะหนึ่งก็จะค่อยๆ ดีขึ้น แต่ไหล่ของเธอค่อนข้างหนักหน่อย มีรอยถลอกและมีแผลลึก ผมเกรงว่าอาจจะทำให้เกิดรอยแผลเป็นได้”

ทุกคนตกตะลึงกับคำพูดหมอ

จันทราเป็นคนแรกที่เรียกสติตัวเองกลับมาได้ เธอก้มลงมองไหล่ที่มีผ้าพันแผลของลูกสาวด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ “แผลใหญ่ไหมคะหมอ?”

คุณหมอพยักหน้า

อัญชสาได้แต่นั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้ แม้จะมีสีหน้าที่ไม่สะทกสะท้าน แต่ความรู้สึกเธอก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เธอตั้งใจจะวางอุบายเพื่อเรียกคะแนนความเห็นอกเห็นใจ เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าจู่ๆ ก็จะเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงขึ้นกับเธอ

ตอนตรวจหมอได้แจ้งไปครั้งหนึ่งแล้ว เธอเองก็ได้เห็นบาดแผลของตัวเองก่อนที่จะถูกพันด้วยผ้าพันแผล มันช่างเป็นแผลที่น่าสยดสยองยิ่งนัก!

เมื่อสิ่งต่างๆ มันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ ไม่มีทางที่เธอจะย้อนเวลากลับไปและเปลี่ยนแปลงอะไรได้

สิ่งเดียวที่อัญชสาเสียดาย คือยอมให้หมอปิดผ้าพันแผลเร็วเกินไป เธอหวังว่าศศิตาจะได้เห็นแผลเหวอะหวะนั้นกับตา ศศิตาจะได้ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเดิม

แม้ว่าศศิตาจะไม่เห็นบาดแผลของอัญชสา แต่เธอก็รู้สึกผิดมากเมื่อได้ยินสิ่งที่หมอพูด “ไม่มีทางรักษารอยแผลเป็นนั้นให้หายเลยเหรอคะ? ช่วยทีนะหมอ จะเท่าไรฉันก็พร้อมจ่าย”

หมอรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “จริงๆ แล้วมีทางรักษาอยู่เพียงทางเดียวครับ แต่คุณอัญชสาอาจจะต้องลำบากหน่อย”