หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 32

จักรภพรู้สึกสะเทือนอยู่บ้างกับความมุ่งมั่นของรษิกา แต่เขาก็ยังคงหันไปดูว่าเลอศิลป์คิดอย่างไร

เลอศิลป์จ้องมองเธออย่างเย็นชาและเงียบงัน

เมื่อเห็นเช่นนั้น จักรภพก็พยักหน้าให้เธอ “งั้นผมจะพาคุณไปพบคุณปู่ ตามผมมาเลยครับ”

เธอลอบถอนใจอย่างโล่งอกและพยายามไม่สนใจสายตาของเลอศิลป์ เธอเดินตามจักรภพโดยผ่านด้านข้างเขาไป

ฝนทิพย์เองก็ยังคงเป็นห่วงหลังจากเห็นพี่ชายพาหมอสาวขึ้นไปข้างบน เธอจึงเดินตามพวกเขาไปด้วย

ไม่นานนักทั้งสามก็เดินลับหายไปทางมุมบันได

เมื่อไอรดาเห็นรษิกาเดินออกไป เธอก็ดึงคอเสื้อพ่อเป็นสัญญาณบอกให้เดินตามผู้หญิงคนนั้นไปด้วย

เลอศิลป์เบือนหน้าจากบันไดหันมามองเด็กหญิงในอ้อมแขน มุมปากเขากระตุกก่อนจะตรงขึ้นไปข้างบนตามที่ลูกสาวต้องการ

รษิกาเกือบจะหัวใจวายตายเมื่อเธอเห็นว่าจู่ๆ เขาก็โผล่มาขณะที่เธอมาถึงห้องของอัครพล

“เรามาถึงแล้วครับ” จักรภพกล่าว

เธอรีบข่มใจตัวเองให้สงบและตามจักรภพเข้าไปในห้อง

ขณะที่เข้ามาในห้อง กลิ่นยาที่ฉุนและรุนแรงก็พุ่งเข้ามาเตะจมูกเธอ

เธอกวาดตามองไปรอบห้องและเห็นเตียงใหญ่วางอยู่ตรงกลางห้อง โดยมีคนสองคนในชุดสีขาวยืนอยู่ข้างเตียง ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นทีมแพทย์ที่จัดมาดูแลอัครพลโดยเฉพาะ

ห้องนั้นดูเหมือนถูกจัดให้เป็นห้องพยาบาลที่ใช้ในการดูแลรักษาชายชราผู้นี้

เป็นไปตามที่เขาลือกัน ตระกูลคชาเรศให้ความสนใจกับอาการของอัครพลเป็นอย่างมาก

จักรภพพาเธอตรงเข้าไปยังเตียงของอัครพลทันที “คุณหมอรษิกา เชิญครับ”

รษิกาก้มหน้าลงและตรวจดูอาการของคนไข้บนเตียง