หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 354

เมื่อเห็นว่าพ่อของเธอนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ไอรดาก็ค่อยๆ หรี่ตาลง เธอเองก็พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองเลอศิลป์ด้วยสายตาเหมือนลูกหมาตัวน้อย “งั้นหนูรอไปเล่นกับคุณรษิกาตอนหนูโตได้ไหมพ่อ?”

เลอศิลป์ตกตะลึงอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดจากลูกสาวของเขา ไอรดายังเด็กมากๆ แต่เธอก็คิดถึงอนาคตแล้ว ถ้ารษิกาสัญญากับไอรดาแบบนี้แสดงว่าเธอมีแผนจะไปต่างประเทศจริงๆ และจากนั้นเธอก็จะตัดไอรดาออกไปจากชีวิตเธอ คำสัญญาของเธอก็เป็นแค่คำพูดหลอกเด็กเท่านั้น

ด้วยความคิดเหล่านั้น เลอศิลป์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

เลอศิลป์สงสัยเหลือเกินว่ารษิกาจะตอบสนองอย่างไรหากรู้ความจริงว่าเธอกำลังจะทิ้งไอรดาอีกครั้งหลังจากทำแบบเดียวกันเมื่อครั้นเด็กน้อยคนนี้ยังเป็นทารก

ไอรดาตั้งหน้าตั้งตารอรษิกาและเชื่อคำพูดเธอสนิทใจ "คุณรษิกาบอกว่าหนูเล่นกับเธอได้เมื่อหนูโตขึ้น ดังนั้นหนูจะโตให้ไวๆ ค่ะ” เด็กสาวพูดอย่างจริงจังขณะที่เธอมองไปที่เลอศิลป์

ฉันไม่สงสัยเลย เพราะรษิกาคงสอนให้เธอพูดอย่างนั้น เลอศิลป์รู้สึกสับสนเมื่อเขานึกถึงพฤติกรรมแปลกๆ ของไอรดาที่โต๊ะอาหารในตอนนั้น

ไอรดากินเยอะกว่าปกติและเริ่มพูดคุยกับฉัน เธอคงหวังว่าอาการของตัวเองจะดีขึ้นได้ในเร็วๆ นี้ นั่นคงเป็นเพราะสิ่งที่รษิกาพูดกับเธอ ทำให้เธอมีกำลังใจมากขึ้นสินะ เธอรู้ตัวบ้างไหมรษิกา ว่าเธอมีอิทธิพลต่อไอรดามากแค่ไหน?

เด็กหญิงพึมพำกับตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะหลุบสายตาลงอีกครั้งด้วยความสิ้นหวัง “คงจะดีถ้าคุณรษิกาอยู่ที่นี่ต่อ...” ถึงแม้ว่าคุณรษิกาสัญญากับฉันว่าฉันสามารถไปหาเธอและไปเล่นกับเธอที่ต่างประเทศได้เมื่อฉันโตขึ้น แต่ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกันนะกว่าที่ความฝันนี้จะเกิดขึ้นได้จริง ฉันเสียใจเหลือเกิน ฉันอยากเจอคุณรษิกาทุกวันเลย

ใบหน้าของเลอศิลป์แข็งเป็นหินเมื่อเขาเห็นว่าไอรดาเศร้าโศกถึงเพียงใด “พ่อจะหาทางให้ลูกเอง” เลอศิลป์สัญญาด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ แม้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของฉันกับรษิกาจะค่อนข้างแย่ แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปง่ายๆ เด็ดขาด เพราะฉันรู้ดีว่าเธอกำลังวางแผนที่จะหนีฉันไป ฉันเคยใช้เวลาหกปีในการตามหาเธอ และเธอก็เป็นแม่แท้ๆ ของไอรดา!

ไอรดามีความหวังอีกครั้งหลังจากฟังพ่อของเธอ เธอจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น

นอกจากนั้นอัญชสายังจงใจแสดงให้เห็นว่า เลอศิลป์มีความสำคัญกับเธอเพียงใดในครั้งล่าสุดที่รษิกามาที่โรงพยาบาล ถ้าวันนี้เลอศิลป์ไปเจอนังแพศยานั่นอีก ความทรมานทั้งหมดของฉันก็จะไร้ประโยชน์!