หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 432

ขณะที่รษิกาเอื้อมมือไปรับกระเป๋าของไอรดา เลอศิลป์ก็หดมือกลับด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เขาหันหลังกลับและเดินนำหน้าพวกเขา “ไปกันเถอะ”

รษิกาตั้งสติได้ก็เมื่อเด็กๆ ดึงแขนเสื้อแล้วจูงมือเธอเพื่อเดินตามเลอศิลป์ไป

ครูพิมพ์รภารออยู่ที่ทางเข้าโรงเรียนอนุบาลแล้ว

เมื่อเดินไปพบกับกลุ่มคุณครูหน้าประตู เธอก็ยิ้มและพูดกับรษิกาว่า “คุณรษิกา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

ก่อนหน้านี้ ลิสาหรือไม่ก็เมธินีจะเป็นคนพาเด็กๆ มาส่งที่โรงเรียน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารษิกาไม่ได้มาส่งเด็กๆ ที่โรงเรียนก็นานมากแล้ว

“นานมากแล้วค่ะ” รษิกาตอบ “อชิกับเบนนี่สร้างปัญหาอะไรบ้างหรือเปล่าคะ?”

ครูพิมพ์รภาโบกมืออย่างรวดเร็ว “ทั้งสองคนเป็นนักเรียนที่ว่านอนสอนง่ายค่ะ ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงเลยค่ะ”

ด้วยความโล่งใจ รษิกาจึงส่งเด็กๆ ให้กับครูพิมพ์รภา

แต่ไอรดาจับมือของรษิกาแน่นไม่ยอมปล่อย

เธอไม่อยากจะแยกจากกันเพราะไม่ได้เจอกับรษิกามานานมากแล้ว

แม้ว่ารษิกาจะรู้สึกใจสลายเมื่อไอรดาไม่ยอมแยกจากเธอ แต่เธอก็ต้องเข้มแข็งและแกะมือของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ออกเพราะชั้นเรียนกำลังจะเริ่มขึ้นในขณะที่เธอก็ต้องไปทำงานเช่นกัน

“เป็นเด็กดีนะไอวี่ ฉันต้องไปทำงานแล้ว ทำไมหนูไม่เล่นกับอชิและเบนนี่ล่ะ?”

ความไม่พอใจปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของไอรดา

เมื่อเห็นอย่างนั้น อชิกับเบนนี่จึงรีบจับมือไอรดาและปลอบเธอ “พวกเราจะเล่นกับเธอเองนะไอวี่ ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะ”