หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 474

เป็นอีกครั้งที่เหลือแค่สี่คนเท่านั้นในห้องตรวจนี้

รษิกาหันไปมองว่าเด็กๆ เป็นอย่างไรบ้าง เธอถามอย่างอ่อนหวานว่า “เห็นไหมคะ? เด็กๆ การรักษาไม่ได้น่ากลัวเลยเนอะ ใช่ไหม?”

ทันทีที่เธอพูดจบ โจ้ที่เพิ่งได้รับการรักษาเมื่อครู่นี้ก็ยกมือขึ้นตอบ “จริงครับ มันไม่เจ็บเลยสักนิด แล้วผมก็รู้สึกดีขึ้นมากด้วยในตอนนี้!”

ในตอนแรกเด็กหญิงไม่ค่อยเต็มใจที่จะรับการรักษา แต่เมื่อได้เห็นท่าทีของรษิกาที่มีต่อพวกเขา ทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น คำพูดของโจ้ก็ทำให้เธอสบายใจเช่นกัน “จริงด้วย ไม่มีอะไรต้องกลัวเลย ขอโทษที่หนูถอยออกไปก่อนหน้านี้นะคะคุณหมอ”

เด็กคนอื่นก็พยักหน้าเห็นด้วย

หัวใจของรษิกาละลายเมื่อเห็นอย่างนั้น เธอย่อตัวลงนั่งและลูบหัวเล็กๆ ของเด็กน้อย “ทุกคนทำได้ดีมากเลยจ้ะ หมอดีใจมากเลยที่ไม่กลัวกันแล้ว เชื่อพวกเรานะคะ โอเคไหม? เราจะทำให้ทุกคนเติบโตอย่างแข็งแรงและมีความสุขจ้ะ”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“โอเค แล้วคนต่อไปเป็นใครจ๊ะ?” รษิกาถามขณะที่เธอยืนขึ้นและชี้ไปที่เตียง

ไม่นานนัก เด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งก็ก้าวออกมาจากกลุ่มเด็กๆ และปีนขึ้นไปที่เตียง

เด็กคนนั้นคือเด็กที่ร้องไห้ก่อนหน้านี้ขณะที่ดนัยคว้าแขนเขา

เมื่อเห็นอย่างนั้นดนัยก็ยิ่งรู้สึกแย่มากกว่าเดิม

รษิกายิ้มอย่างอบอุ่นให้เด็กๆ และให้เด็กคนนั้นนอนลงก่อนที่เธอจะตรวจชีพจรของเขา

เด็กที่เหลือเข้ามาล้อมรอบๆ เธอ พวกเขาทำเหมือนกับว่าแพทย์อีกสามคนที่เหลือนั้นไม่มีตัวตน

เขามองออกเลยว่ารษิกามีเจตนาที่ดี เธอห่วงใยเด็กๆ อย่างแท้จริง และนั่นคือเหตุผลที่เธอเข้าร่วมในการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเด็กๆ ถึงผูกพันกับเธอเป็นพิเศษ เด็กบางคนขี้อายและไม่ยอมไปหาหมอคนอื่นๆ ดังนั้นจึงมีคิวยาวตลอดเวลาใกล้กับรษิกานั่นเอง

แม้จะต้องดูแลผู้ป่วยจำนวนมากติดต่อกัน รษิกาก็ไม่มีอาการหงุดหงิดหรือเหนื่อยล้าเลยแม้แต่น้อย เธอยังสามารถขวางดนัยไว้ได้ทันเวลาเพื่อป้องกันไม่ให้เขาตัดสินใจผิด

งานทั้งหมดนั้นไม่ได้ทำให้ความอดทนของเธอหมดไป และเธอยังคงใจดีกับเด็กๆ อยู่เหมือนเดิม

คุณภาพของเธอนั้นเหลือเชื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอยังเป็นแค่แพทย์อายุน้อย

ในขณะเดียวกัน ดนัยยังคงเสียใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ และหวังว่ารษิกาจะประสบปัญหาอะไรบ้าง เขาภาวนาให้เธอต้องดูแลเด็กๆ ทุกคน และเมื่อเห็นพวกเด็กๆ เข้าไปล้อมรอบเธอก็ทำให้เขายิ้มกว้าง เขาต้องการเห็นเธอเหนื่อย เมื่อถึงจุดนั้น เขาไม่สนใจอีกต่อไปว่าจะทำงานเสร็จในวันนั้นได้หรือไม่

รณภพถอนหายใจด้วยความรันทดท้อ เขาเห็นว่าแพทย์อีกสองคนกำลังจ้องมองรษิกาด้วยสายตาเช่นไร และกำลังอดทนรอให้รษิการักษาเลิศให้เสร็จ เขาขอร้องด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “รษิกา ส่งเด็กๆ มาให้พวกเราหน่อยได้ไหม? พวกเราไม่ได้ตรวจเด็กๆ เลย และคนที่ไม่รู้สถานการณ์อาจคิดว่าเรามาที่นี่ในฐานะหมอฝึกหัดก็ได้ มันน่าอายมากนะ และเราจะทำงานกันไม่เสร็จในวันนี้ได้ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่”