หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 476

หลังจากการประสานงานเล็กๆ น้อยๆ แพทย์ทั้งสี่คนก็มีคนไข้แล้ว

รษิกาถอนหายใจโล่งอกและกลับไปทำงานของเธอต่อ

ความเงียบเข้าปกคลุมในห้องตรวจ ในบางครั้ง เสียงเด็กๆ หยอกล้อเล่นกันดังไปทั่ว แต่พวกเขายังคงเบาเสียงไว้เหมือนกับว่าพวกเขากังวลว่าจะไปรบกวนแพทย์

ยิ่งรษิกาทำงาน เธอก็ยิ่งหนักใจ

รอบแรกเป็นการตรวจชีพจรของเด็กอย่างง่ายๆ และทำความเข้าใจว่าสุขภาพของพวกเขาเป็นอย่างไร ผู้ที่มีปัญหาสุขภาพที่ซับซ้อนจะต้องได้รับการรักษาเพิ่มเติม

เมื่อรษิกาเห็นเด็กๆ ที่ถูกทอดทิ้งในตอนแรก เธอก็รู้สึกเสียใจแทนพวกเขา การรักษาอาการของพวกเขาทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไปกว่าเดิม

เด็กบางคนมีปัญหาเล็กน้อยและสามารถรักษาให้หายได้ด้วยยาบางชนิดหรือการฝังเข็ม น่าเสียดายที่แพทย์ที่นี่ไม่สามารถช่วยผู้ที่มีปัญหาซับซ้อนกว่านี้ได้ สิ่งที่พวกเขาทำได้คือส่งเด็กๆ ไปโรงพยาบาล ซึ่งครอบครัวดำรงกุลจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เอง

เด็กสองสามคนแรกที่รษิการักษามีปัญหาเพียงเล็กน้อย และเธอกำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่กลับตรวจดูเด็กที่มีอาการร้ายแรงกว่านั้นเสียก่อน

เด็กที่อายุเพียงแค่สี่หรือห้าขวบเท่านั้น และเขามีวัยไล่เลี่ยกันกับอชิกับเบนนี่ แก้มยุ้ยๆ ของเขาตึงเครียดไปด้วยความประหม่า

เมื่อรษิกามองเข้าไปในดวงตากลมโตคู่นั้น หัวใจของเธอเจ็บปวดมากจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“ผมป่วยมากเลยเหรอครับ?” เด็กคนนั้นถามอย่างหวาดกลัว

เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างจุกอยู่ในลำคอของรษิกา เธอไม่กล้าตอบคำถามนั้นเพราะเธอกังวลว่าน้ำเสียงของเธอจะสั่นเครือเหมือนร้องไห้หากเธอพูดออกไป

กลายเป็นว่าเด็กคนนั้นปลอบใจเธอแทน “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ไม่มีใครรักอยู่แล้ว ไม่มีใครเสียใจหรอกต่อให้อาการผมแย่แค่ไหน อย่ารู้สึกแย่ไปกับผมเลยครับ ตาคุณหมอแดงเหมือนจะร้องไห้เลย”

ห้องนั้นเงียบมาก ทุกคนจึงได้ยินที่เด็กคนนั้นพูด

แต่เมื่อเธอคิดว่าเธอคงสร้างครอบครัวที่เหมาะสมให้เขาไม่ได้ เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องสลัดความปรารถนานั้นทิ้งไป

“หนูจะไม่เป็นไรจ้ะ อีกอย่าง หนูก็น่ารักและทุกคนก็ต้องต่อสู้กันเพื่อให้ได้หนูเป็นลูกอย่างแน่นอน” รษิกาปลอบเขาขณะลูบแก้มเขาไปด้วย

เด็กคนนั้นยิ้มสดใสและพยักหน้าอย่างตื่นเต้น เขามีความสุขจนใบหน้าเขาแดงซ่านไปหมด

เจตนินเคยเจอเหตุการณ์ที่คล้ายกันนี้มาบ้างแล้ว แต่หัวใจของเขายังคงปวดร้าวเมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น เขาต้องใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อตั้งสติก่อนที่จะส่งเสียงเรียกพนักงานข้างนอก “หาคนส่งเด็กไปโรงพยาบาลที”

ไม่นานนัก ชายคนหนึ่งก็เข้ามาและยิ้มให้เด็กน้อยก่อนจะยื่นมือมารับเขา

เด็กชายลุกจากเตียงและเข้าไปหาพนักงานคนนั้นอย่างว่าง่าย ก่อนที่เขาจะไป เขาหันกลับมาโบกมือให้รษิกา “บ๊ายบายครับ”

จากนั้นเขาก็มองเด็กคนอื่นที่มาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและบอกลาพวกเขาด้วยเช่นกัน