หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 477

เด็กทุกคนมีน้ำตารื้นเมื่อพวกเขาเห็นเด็กคนนั้นจากไป

รษิกาก้มหน้าลงซ่อนความเจ็บปวดของเธอไว้

เสียงของเจตนินดังก้องมาในตอนนั้น “ยังมีกรณีแบบนี้อีกมาก และสิ่งที่เราทำได้คือช่วยพวกเขาให้ได้มากที่สุด ไม่เป็นไรหรอกนะที่จะเสียใจ แต่อย่าให้มันเข้าครอบงำคุณเลย”

รษิกาเข้าใจเหตุผลในเรื่องนี้ดี แต่การจัดการกับมันนั้นถือเป็นเรื่องท้าทายมากจริงๆ

เด็กคนก่อนหน้านี้ทั้งสุภาพและนิสัยดี ดังนั้นมันยิ่งยากมากที่จะยอมรับชะตากรรมอันเลวร้ายของเขา

เจตนินไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขาแค่บอกเธอเรียบๆ ว่า “ยังมีเด็กคนอื่นรอคุณอยู่นะครับ”

พอพูดจบแล้ว เขาก็กลับไปนั่งที่

รษิกาหายใจเข้าลึกและเบนสายตาไปมองเด็กที่ยืนอยู่ข้างเธอ

ทุกคนต่างเงยหน้ามามองจ้องเธอด้วยดวงตากลมโต พวกเขาเหมือนจะร้องได้ และในแววตาเหล่านั้นมันมีแต่ความกลัว พวกเขากลัวความตาย เด็กๆ เป็นห่วงเด็กชายคนนั้นที่เพิ่งออกไปและกลัวว่าพวกเขาจะต้องเจอชะตากรรมแบบเดียวกัน

เมื่อเห็นว่าพวกเขากลัวมากแค่ไหน รษิกาก็ต้องระงับความโศกเศร้าเอาไว้ เธอย่อตัวลงนั่งเพื่อสบตาเด็กๆ ก่อนจะปลอบใจพวกเขาอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องกลัวนะ เด็กๆ เรามาที่นี่เพื่อปกป้องพวกหนู ดังนั้นทุกคนจะได้เติบโตอย่างปลอดภัยและแข็งแรง เพื่อนของหนูจะกลับมาที่นี่ในไม่ช้าเหมือนกันจ้ะ”

หลังจากนั้นเธอก็รีบหันหลังกลับไป เธอไม่อาจทนสายตาที่พวกเขามองมาได้ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกอึกอักเล็กน้อยขณะที่ยืนขึ้น แต่เธอก็ยังคงแสร้งทำเป็นสงบนิ่งขณะที่ใช้มือตบเตียงเบาๆ และถามว่า “โอเค ใครต่อดีคะ?”

เวลาผ่านไปค่อนข้างนานก่อนที่เด็กคนหนึ่งจะปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างหวาดกลัว

รษิกาชำเลืองมองเขา หัวใจของเธอหนักอึ้งเมื่อเธอรักษาเขา

โชคดีที่เด็กที่เหลือซึ่งเธอต้องรักษานั้นมีปัญหาเพียงเล็กน้อย และเธอก็สามารถรักษาพวกเขาได้ในทันที

“คุณหมอ” เด็กคนหนึ่งร้องเรียกขณะที่เขาเข้ามาหารษิกาพร้อมกับถาดอาหารในมือ

พอได้ยินเสียงที่น่ารักนั้น รษิกาก็หันไปหาเด็กน้อย เธอยิ้มให้และถามว่า “อะไรเหรอคะ?”

เด็กคนนั้นจ้องมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “เด็กคนอื่นบอกว่าขนมที่คุณหมอให้มาอร่อยมากเลย ผมขออันนึงได้ไหมครับ?”

รษิกาอึ้งไปพักหนึ่งก่อนที่เธอจะเข้าใจสถานการณ์ เธอยิ้มและหยิบขนมสองสามชิ้นในกระเป๋าออกมายื่นให้เด็กน้อย “นี่จ้ะ มีอยู่สองสามรสชาตินะ ถ้าหนูชอบ คราวหน้าหมอจะเอามาให้อีกนะ”

เด็กคนนั้นยิ้มเอียงอาย เขาคว้าน่องไก่ในถาดอาหารของเขามาส่งให้รษิกาก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักว่า “ขอบคุณครับ ผมรู้ว่าคุณหมอทำงานหนักมากเหมือนกัน นี่ครับ ผมชอบกินน่องไก่มากเลย แต่ผมจะให้คุณหมอครับ”

รษิกาประหลาดใจเมื่อได้ยินที่เด็กคนนั้นพูด เมื่อเธอตั้งสติได้ เธอก็ยิ้มให้เด็กคนนั้นด้วยความรู้สึกที่ปนเปกันไปหมด “ขอบใจจ้ะ”

เด็กคนนั้นยิ้มเขินๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป