หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 477

เด็กทุกคนมีน้ำตารื้นเมื่อพวกเขาเห็นเด็กคนนั้นจากไป

รษิกาก้มหน้าลงซ่อนความเจ็บปวดของเธอไว้

เสียงของเจตนินดังก้องมาในตอนนั้น “ยังมีกรณีแบบนี้อีกมาก และสิ่งที่เราทำได้คือช่วยพวกเขาให้ได้มากที่สุด ไม่เป็นไรหรอกนะที่จะเสียใจ แต่อย่าให้มันเข้าครอบงำคุณเลย”

รษิกาเข้าใจเหตุผลในเรื่องนี้ดี แต่การจัดการกับมันนั้นถือเป็นเรื่องท้าทายมากจริงๆ

เด็กคนก่อนหน้านี้ทั้งสุภาพและนิสัยดี ดังนั้นมันยิ่งยากมากที่จะยอมรับชะตากรรมอันเลวร้ายของเขา

เจตนินไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขาแค่บอกเธอเรียบๆ ว่า “ยังมีเด็กคนอื่นรอคุณอยู่นะครับ”

พอพูดจบแล้ว เขาก็กลับไปนั่งที่

รษิกาหายใจเข้าลึกและเบนสายตาไปมองเด็กที่ยืนอยู่ข้างเธอ

ทุกคนต่างเงยหน้ามามองจ้องเธอด้วยดวงตากลมโต พวกเขาเหมือนจะร้องได้ และในแววตาเหล่านั้นมันมีแต่ความกลัว พวกเขากลัวความตาย เด็กๆ เป็นห่วงเด็กชายคนนั้นที่เพิ่งออกไปและกลัวว่าพวกเขาจะต้องเจอชะตากรรมแบบเดียวกัน

เมื่อเห็นว่าพวกเขากลัวมากแค่ไหน รษิกาก็ต้องระงับความโศกเศร้าเอาไว้ เธอย่อตัวลงนั่งเพื่อสบตาเด็กๆ ก่อนจะปลอบใจพวกเขาอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องกลัวนะ เด็กๆ เรามาที่นี่เพื่อปกป้องพวกหนู ดังนั้นทุกคนจะได้เติบโตอย่างปลอดภัยและแข็งแรง เพื่อนของหนูจะกลับมาที่นี่ในไม่ช้าเหมือนกันจ้ะ”

หลังจากนั้นเธอก็รีบหันหลังกลับไป เธอไม่อาจทนสายตาที่พวกเขามองมาได้ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกอึกอักเล็กน้อยขณะที่ยืนขึ้น แต่เธอก็ยังคงแสร้งทำเป็นสงบนิ่งขณะที่ใช้มือตบเตียงเบาๆ และถามว่า “โอเค ใครต่อดีคะ?”

เวลาผ่านไปค่อนข้างนานก่อนที่เด็กคนหนึ่งจะปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างหวาดกลัว

รษิกาชำเลืองมองเขา หัวใจของเธอหนักอึ้งเมื่อเธอรักษาเขา

โชคดีที่เด็กที่เหลือซึ่งเธอต้องรักษานั้นมีปัญหาเพียงเล็กน้อย และเธอก็สามารถรักษาพวกเขาได้ในทันที