หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 478

“ดูเหมือนเด็กๆ จะชอบคุณมากเลยนะ รษิกา”

รณภพเดินเข้ามากับเจตนินพร้อมถาดอาหารในมือ เขานั่งลงตรงข้ามกับรษิกา รษิกาพยักหน้าทักทายเขา

หลังจากยิ้มให้เจตนินแล้ว เธอก็หันไปล้อเลียนรณภพว่า “ฉันมีประสบการณ์ดูแลเด็กมามากกว่าคุณนะ อีกอย่าง ฉันก็มีขนมติดกระเป๋าไว้ตลอดเผื่อว่าต้องใช้ปลอบเด็กๆ ไง มันได้ผลนี่ ใช่ไหมล่ะ?”

ถ้าไม่ใช่เพราะขนมพวกนี้ รษิกาก็เชื่อว่าเด็กๆ คงไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเธอไม่ว่าพวกเขาจะชอบเธอหรือไม่ก็ตาม

เจตนินเห็นพ้องต้องกัน “มันเป็นเทคนิคที่ดีมากจริงๆ ไว้ตรวจสุขภาพคราวหน้าเราคงต้องทำแบบนี้บ้างแล้วล่ะ”

รษิกาชะงักไปครู่หนึ่งแล้วเม้มปากจนเป็นเส้นบางๆ “ฉันเรียนรู้จากประสบการณ์น่ะค่ะเพราะฉันต้องดูแลลูกๆ ของฉัน”

เจตนินไม่พูดเรื่องนี้ต่อเพราะเขาเป็นห่วงความรู้สึกของรษิกา “เดี๋ยวช่วงบ่ายจะมีเด็กมามากกว่านี้ คุณอยากพักก่อนไหม? คุณหมอรษิกา คุณคงล้ามากแล้ว”

รษิกาส่ายหน้าและตอบไปอย่างจริงจังว่า “ฉันทำได้ค่ะ ตอนอยู่ต่างประเทศก็เคยทำงานหนักกว่านี้อีก เด็กๆ พวกนี้ต้องการฉัน และฉันจะเดินหนีพวกเขาไปอย่างนั้นไม่ได้หรอก”

เธอมาที่นี่ในวันนี้เพราะเธอต้องการให้ตระกูลดำรงกุลเชื่อมั่นในตัวเธอ และเธอยังหวังว่าจะใช้โอกาสนี้ในการเกลี้ยกล่อมให้ตระกูลดำรงกุลร่วมธุรกิจกันกับเธอด้วย

แต่หลังจากได้เห็นว่าเด็กๆ เหล่านี้ป่วยมากแค่ไหน รษิกาก็ละทิ้งความตั้งใจเดิม เธอแค่อยากทุ่มความพยายามให้เต็มที่กับเด็กเหล่านี้

เด็กๆ ทุกคนที่นี่รุ่นราวคราวเดียวกันกับอชิและเบนนี่ และพวกเขาก็ทำให้เธอนึกถึงลูกชายสองคนกับลูกสาวที่เสียไปตั้งแต่เกิด

เมื่อเทียบกับชะตากรรมของเด็กที่อ่อนแอเหล่านี้แล้ว ความเหนื่อยล้าที่เธอเจออยู่นั้นก็ไม่มีค่าอะไรเลย

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจตนินก็งุนงงที่ได้เห็นความมุ่งมั่นของเธอ