หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 500

“คุณรษิกา” ไอรดาพูดพร้อมกับดึงเสื้อของรษิกา

รษิกาก้มหน้าลงมาและเห็นเด็กหญิงตัวน้อยที่ดูน่าสงสารกำลังมองเธอด้วยตากลมโต เธอเหมือนจะถามรษิกาว่าทำไมถึงไม่สนใจเธอ

รษิกาถูกรบกวนจากสายตาที่มองมาอย่างน่าสงสาร แต่เธอก็ทำได้เพียงฝืนยิ้มกลับไป

เลอศิลป์สังเกตเห็นความไม่สบายใจของเธอที่มีต่อไอรดา เขาจึงขมวดคิ้ว แต่เขาเก็บอารมณ์ไว้อย่างรวดเร็วและพูดว่า “คุณรษิกา พวกเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าการร่วมมือของคุณจะทำให้ละครเรื่องนี้ประสบความสำเร็จ นี่จะเป็นการแสดงครั้งแรกของเด็กๆ ด้วย ผมจึงหวังว่าคุณจะแยกความรู้สึกส่วนตัวของคุณออกไปก่อนเพื่อประโยชน์ของเด็กๆ นะครับ”

สีหน้ารษิกาแข็งทื่อ ใจของเธอยุ่งเหยิงไปหมดแต่เธอยังตีหน้าเฉยเมยอยู่ เธอค่อยๆ พยักหัวและตอบว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันแยกแยะได้”

ขณะที่เขากวาดสายตามองผ่านหน้าเธอ เขาเห็นได้ว่าเธอเม้มปากและดูนิ่งเฉยอยู่ เห็นได้ชัดเป็นอย่างมากว่าเธอไม่มีความตั้งใจที่จะมีส่วนร่วมกับเขา

เลอศิลป์ก้มหน้าและสบตาเป็นเชิงรู้กันกับไอรดา

เด็กหญิงตัวน้อยเข้าใจสิ่งที่พ่อจะสื่อ เธอจึงเดินไปข้างหน้าและเกาะรษิกาไว้ ก่อนจะถามว่า “คุณรษิกา คุณยังยุ่งมากอยู่ไหมคะ?”

รษิกาไม่อาจทนที่จะเพิกเฉยกับเด็กหญิงตัวน้อยอีกต่อไป เธอลังเลอยู่สักพักแล้วตอบว่า “ใช่แล้ว ฉันยังยุ่งอยู่จ้ะ แต่ในเมื่อพวกเราสัญญากันไว้ว่าจะมาร่วมงานฉลองประจำปี ฉันก็หาเวลามาฝึกซ้อมกับเธอนะ”

ตาของไอรดาโตขึ้นทันทีเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข

รษิกาสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของไอรดา และหัวใจเธอก็ละลาย เธอไม่อาจทำตัวเย็นชาต่อเด็กหญิงตัวน้อยได้อีกต่อไป

ระหว่างทางที่ไปห้องเรียน ไอรดาก็พูดคุยกับรษิกาที่ซึ่งทำให้เธอค่อยๆ รู้สึกเพลิดเพลิน

ขณะที่พวกเขาก้าวเข้าห้องเรียน รษิกาก็รู้สึกว่าสายตาทั้งหมดจ้องมาที่พวกเขา

รษิกาที่งุนงงจึงหยุดเดิน ก่อนจะหันไปหาอชิกับเบนนี่และถามว่า “พวกเรามาผิดห้องเหรอ?”