หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 544

ใบหน้าเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นเพราะเขาหาเบนนี่ไม่เจอ หลังจากค้นหาท่ามกลางฝูงชนโดยลําพัง

แม้ว่าเขาจะมั่นใจว่าไม่มีใครมีเจตนาไม่ดีต่อเบนนี่ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

"คุณผู้ชาย..." คนขายของเล่นเดินเข้ามาอีกครั้ง

เมื่อเห็นใบหน้าของเลอศิลป์คนขายของก็หยุดพูดทันที

เขารู้สึกว่าออร่าที่แผ่ออกมาจากตัวเลอศิลป์นั้นน่ากลัวมาก ราวกับว่าเลอศิลป์สามารถจะฆ่าเขาได้ด้วยมือเปล่า

เมื่อได้สติคนขายของก็กระแอมและเดินออกไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาหันกลับไปก็มีมือใหญ่มาจับที่ไหล่ของเขาไว้

โดยไม่จําเป็นต้องพูด มือนั้นคือมือของเลอศิลป์

หัวใจของคนขายของตกไปที่ตาตุ่ม เขาหันกลับไปอย่างระมัดระวัง "คุณผู้ชายครับ มี… มีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ?"

เลอศิลป์มองเขาอย่างเย็นชา

เบนนี่จะไม่หายไปถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของคนๆ นี้

คนขายของรู้สึกขนลุกขนพองจากการที่เลอศิลป์จ้องเขา เขาไม่สามารถทําอะไรได้นอกจากรอให้เลอศิลป์พูด

"ตอนที่แกพยายามขายของเล่นให้เราก่อนหน้านี้ แกเห็นไหมว่าเด็กผู้ชายที่เดินอยู่ตรงริมสุดเดินไปทางไหน?" เลอศิลป์ถามเขาอย่างเย็นชา

คนขายของตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้หลังจากได้ยินเช่นนั้น เขาตอบด้วยน้ําเสียงสั่นเครือว่า "ไม่… ไม่ครับ ผมไม่เห็นว่าเขาไปทางไหน"

สายตาของเลอศิลป์เคร่งเครียด เสียงของเขาเข้มขึ้น "ไสหัวไปซะ อย่าแม้แต่จะคิดที่จะกลับมาที่รีสอร์ตนี้อีกนะ"

เมื่อพูดจบเลอศิลป์ก็เดินออกไปโดยไม่รอให้คนขายของได้พูดอะไรตอบ

คนขายของค่อยๆ กลับมารู้สึกตัว เขากลัวคําพูดของเลอศิลป์ แต่ไม่ได้คิดจะทำตามคำพูดพวกนั้นอย่างจริงจัง

ท้ายที่สุดแล้วเลอศิลป์ก็ดูไม่แตกต่างจากนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ เขาสงสัยว่าเลอศิลป์เป็นใครกันที่จะมาตัดสินใจว่าเขาจะมาที่รีสอร์ตนี้ได้หรือไม่