หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 556

“แม่รู้ว่าลูกไม่ได้ตั้งใจ แต่แม่แค่ต้องการเวลาทำใจสักหน่อยเท่านั้นเอง” รษิกาปลอบใจเบนนี่ด้วยรอยยิ้ม

เบนนี่มองหน้ารษิกาอยู่พักหนึ่ง เมื่อเขาแน่ใจว่าสิ่งที่เธอพูดออกมาเป็นความจริง เขาจึงค่อยๆ พยักหน้าพร้อมกับเม้มปากแน่นก่อนที่จะเดินเข้าไปกอดเธอ

“เอาล่ะ กินข้าวเช้ากันเถอะจ้ะ สายแล้วนะ” รษิกาพูดพลางเอื้อมมือไปลูบหัวเบนนี่

เด็กๆ พยักหน้าตอบรับรษิกา จากนั้นทั้งสี่คนก็เดินลงมาข้างล่างพร้อมกัน

เมื่อพวกเขาเดินลงมาข้างล่างก็เห็นว่ามีอาหารเช้าสำหรับห้าคนวางอยู่ ดูเหมือนว่าเลอศิลป์จะเป็นคนเอาอาหารเช้าพวกนี้มาวางอยู่บนโต๊ะ

ทั้งสี่คนเดินลงมาข้างล่างและสังเกตเห็นว่าเลอศิลป์กำลังเลื่อนโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟา แขนเสื้อของเขาถูกพับขึ้นเผยให้เห็นท่อนแขนอันล่ำสันและมีกล้ามเนื้อแน่น

รษิกาเห็นว่าเลอศิลป์กำลังทำงานอยู่ เธอจึงจับมือเด็กๆ และขอให้พวกเขาเดินเบาๆ แต่สุดท้ายแล้วเลอศิลป์ก็เห็นว่าพวกเขากำลังเดินมาอยู่ดี

เลอศิลป์เงยหน้าขึ้นมองรษิกา สายตาของทั้งสองประสานกันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว จึงทำให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนแวบเข้ามาในหัวของรษิกาทันที

รษิกาหวังว่าจะพบกับร่องรอยอะไรบางอย่างแสดงออกมาจากสีหน้าของเลอศิลป์ แต่หลังจากที่เธอมองเขาเพียงไม่กี่วินาที เธอก็รู้ได้ทันทีว่าในดวงตาของเขามันช่างว่างเปล่าเสียเหลือเกิน

สายตาที่เมินเฉยของเลอศิลป์กำลังบ่งบอกเธอว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนก่อนเป็นเพียงแค่ความฝัน

ฉันรู้ว่าทั้งหมดมันคือเรื่องจริง เมื่อเช้านี้ฉันเห็นว่ามีแก้วน้ำกับยาแก้เมาค้างวางอยู่บนโต๊ะ ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะสารภาพกับเขาไปว่าเมื่อหกปีก่อนฉันรู้สึกยังไง

ตั้งแต่รษิกาตื่นเช้าขึ้นมาในวันนั้น จิตใจของเธอก็อยู่ไม่สุขเอาเสียเลย เธอพยายามเดาและคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าเลอศิลป์จะรู้สึกอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนก่อน

เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้รษิการู้ตัวทันทีว่าเธอกังวลและคิดมากถึงเพียงไหน

ความเฉยเมยของเขาทำให้รษิการู้สมเพชตัวเองขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นเธอจึงละสายตาจากเลอศิลป์โดยทันทีพร้อมกับเดินลงบันไดมากับเด็กๆ