หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 592

รษิการู้สึกปวดใจที่ได้เห็นเช่นนั้น เธอลูบหัวไอรดาและพูดออกมาว่า “ฉันออกไปข้างนอกมาวันนี้แล้วบังเอิญทำแผลปริออกมาน่ะจ้ะ แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วนะ”

ดวงตาของไอรดาเริ่มแดง “เจ็บไหมคะ?”

ใจของหญิงสาวอ่อนยวบ “ไม่เลยจ้ะ ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย”

จากนั้นเธอก็เหลือบมองเลอศิลป์และเปลี่ยนเรื่องไปเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขาแทน “อีกอย่าง พ่อของหนูก็ช่วยพันแผลให้ฉันเป็นอย่างดี หนูถามเขาดูก็ได้นะว่าแผลฉันร้ายแรงอะไรหรือเปล่า”

ไอรดาเบนความสนใจไปที่พ่อเธอทันทีขณะที่เธอต้องการให้เขาตอบ

เลอศิลป์อดเลิกคิ้วไม่ได้เมื่อรษิกาเอ่ยชื่อเขา แต่เขาก็พยักหน้าให้เด็กน้อย “อีกไม่นานเธอก็หายแล้วล่ะ ถ้าได้พักผ่อนให้เหมาะสมนะ”

เด็กหญิงเชื่อทุกอย่างที่เขาพูดโดยไม่มีคำถามอื่นใด เธอสูดจมูกและพยักหน้าอย่างว่าง่าย

ตอนแรกรษิกาอยากจะขอให้เลอศิลป์พาไอรดากลับบ้านหลังจากไอรดาได้รู้แล้วว่าเธอไม่เป็นไร

แต่เมื่อเห็นไอรดาแล้ว มันก็ยากมากที่จะไล่เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้กลับบ้านไป

เนื่องจากรษิกายังเจ็บแผลอยู่ เด็กฝาแฝดจึงไม่ได้วิ่งเล่นไปทั่วเหมือนที่เคยทำ พวกเขากลับนั่งอยู่เงียบๆ ข้างๆ เธอ

หลังจากนั้นพักหนึ่ง ลิสาก็เตรียมอาหารให้พวกเขาเสร็จและเรียกพวกเขามาทาน “อาหารพร้อมแล้วค่ะ! มาทานข้าวกันเถอะ!”

พอได้ยินอย่างนั้น รษิกาก็หันไปมองเลอศิลป์อย่างไม่รู้ตัว

เธอกำลังจะบอกว่าเขาไม่ควรอยู่ทานข้าวด้วยกัน แต่เธอก็ได้ยินเสียงลูกชายพูดขึ้นมาก่อน “แม่ครับ ไอวี่กินข้าวกับเราด้วยได้ไหม?”

เด็กชายทั้งสองเห็นว่าไอรดามีความสุขมากแค่ไหนตอนกลับมาที่บ้าน ดังนั้นพวกเขาจึงหวังว่าเธอจะได้อยู่กับแม่ของพวกเขานานกว่านี้ได้

เธอรู้สึกไม่ค่อยดีเพราะเพิ่งเห็นว่าอัญชสาโทรมาหาเลอศิลป์ ถ้าฉันให้เลอศิลป์กับไอวี่อยู่กินข้าวที่นี่ก่อน มันจะดูเหมือนฉันเจตนารั้งเขาไว้ โดยเฉพาะหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมาเมื่อครู่…