หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 593

แววตาของรษิกาเต็มไปด้วยความลังเลขณะที่เธอจ้องมองเลอศิลป์

คิ้วของเธอขมวดแน่นเมื่อเขาเอื้อมมือเข้ามาหาเธอ “ผมจะช่วยพยุงคุณเดินนะ”

เธอเหลือบมองเด็กๆ ในห้องอาหารที่กำลังจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง เมื่อเธอนึกถึงสายที่โทรเข้ามาเมื่อครู่นี้ เธอก็ปฏิเสธความช่วยเหลือของเขาไป “คุณควรจะไปกับเด็กๆ ก่อนนะคะ คุณเลอศิลป์ ฉันขอให้ลิสามาช่วยได้ค่ะ”

เลอศิลป์มีแววตาไม่พอใจเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น น้ำเสียงของเขาเย็นชาไปในทันที “คุณคิดว่าผมไม่สะดวกจะช่วยพยุงคุณเหรอ? คุณรษิกา ผมก็คิดอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน เลยว่าจะอุ้มคุณไปที่ห้องอาหารแทน”

เขาโน้มตัวลงมาหาเธอทันที

การที่เขาทำกับเธอเช่นนี้อยู่เหนือความคาดหมายของเธอไปมาก เธอจึงรีบยื่นมือออกไปให้เขาช่วยพยุงแทน “งั้นฉันก็ขอบคุณมากนะคะ คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์ชะงักไปพักหนึ่งซึ่งทำให้เธอเป็นกังวล

หลังจากนั้นพักหนึ่ง เขาก็ยืนขึ้นมาอีกครั้งและคว้ามือที่เธอยื่นออกมา

เธอขอแรงเขาช่วยให้เธอลุกขึ้นมาจากโซฟา ในวินาทีต่อมา เขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา

รษิกาตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นว่าพวกเขาใกล้ชิดกันมากแค่ไหน เธอต้องการจะผลักเขาออกไป แต่ก็ไม่มีแรงที่จะทำเช่นนั้น อีกอย่าง เขาก็กอดเธอเอาไว้แน่น ซึ่งทำให้เธอไม่มีที่ว่างเหลือพอให้ดิ้นรนเลย

เธอมายังโต๊ะอาหารด้วยความช่วยเหลือของเขาขณะที่เด็กๆ เฝ้ามองอยู่ตลอด

รษิกายิ้มให้เด็กๆ “เห็นไหม? ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

เด็กๆ เห็นว่าเธอเจ็บขามากขณะที่เธอเดิน มันทำให้หัวใจของพวกเขาเจ็บปวดเมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้น

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่ารษิกาไม่อยากให้พวกเขากังวล ดังนั้น เด็กๆ จึงไม่ถามอะไรอีกและตักอาหารใส่จานของเธออย่างเงียบๆ

เธอขอบคุณพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

“คุณรษิกา” จู่ๆ ไอรดาก็พูดขึ้นมา